Güllü Kız Şiiri - Reyhan Sur

şalvarı lime lime güllü kız
dört bahar geçmiş ilk mektep biteli
iş şalvarına döndüğünde
kırk yamalı önlüğü

gündüz ayazında işler neyse ya
körsük lamba ışığında kirman eğirir
el tutarmış anasına yumak sararken

giyinip çok sevdiği önlüğünü
bir kuşluk vakti
şalvarı üstünde yine eğreti
su gözünde doldurup güğümlerini
kozağaç yaylasına sürmüş sürüsünü

ne duyulmuş sesi
ne de direnebilmiş nefesi
çalı çırpı yüklü eşeğinin üzerinde
sallanırken cüssesi ağaç dalında
kırılıp da dal
uçarken kayalıklardan
karışmış kemikleri eşeğinkiyle
katışıp yağmura
kan yağmış ıraklara...

ağlasa
yansa da anası
bilememiş neler duyup göreceğini önce
ve kızından sonra belirlemiş gideceği yerini

-bir kuşluk vakti soğuk su başında
gelen bir adem doru atıyla
kaburga kemiğinden söktüğü iliğini
bırakmış meğer güllü kızın döl yoluna-

ana ağlak…
ana peri - şan…
katmış önüne tutup ademi
bağlamış belinden atın ayaklarına
önlükten kalan kanlı mendille
yol vermiş yaylanın kayalarına...

(su)