Güllerin Lakırdısı Şiiri - Kemal Ateşş

Kasırga misalidir hisler,esip savurur ruh-u bu alemden
Geçip giden senelerin dönüşü olmadı hiç elemden

İki kelam etmeye küskün diller müsaade etmez
Ben söylesem hicranı,evvel buna ilmim yetmez

Zati aşk deyince ürperir gönüller ki korkar melametten
Kendi kendini yer bitirir ömür, göçüp gider mihnetten

Yine de sevda başkadır titretir elini kapına geldikçe
Sevgi denizinde gark olur yelkenine zulüm değdikçe

Kilim gibi örter hüznü inatla meyve çıksada turabından
Hangi Adem pişmanım demiş Havva’nın ıstırabından

Bakmayın kalbin feryadına aslında ne tutsaktır ne hür
Ansızın içi alevlenir gönülden ettiği vakit tezahür

İşte o zaman dağların zelzelesine sema dahi şaşırır
Secde eden tepelerden bülbüller nice güller aşırır

Belki de harabe olmuş bedenleri parlatacaktır ahter
O an zulmeti aydınlatmaya candan bir bakış yeter

Bilirim bülbüller vesiledir yeşeren her renkli gülizara
Gönül layığını bulunca elbet koşarak girer kabristana

Dünya nedir ki,huzura erilir ahirin mutlu mesud hayalinde
Mahşer günü bilinir ki sümbüller açacaktır gül cemalinde

Sevdanın mühürünü yürek taşır adaletli olursa sultanı
Mecnunlar er olup savaşır kaptırmamak için canan-ı

Ve sen kemal denen kul zinhar etmeyesin can-ı kül
Evvel oradaydı huzur,ebet yine oradadır,o ki tevekkül..

Olmasın kimse gönüllerin hırsızı
O vakit küfre boğar güllerin lakırdısı..