Gülkurusu Ojem Şiiri - Nurşah Şenel

Adını hecelediğimde
fezayı kaplayan sevdayı
paylaşamadım seninle...
Son yudumuna kadar bitirmek
isterdim oysa
aslında razıydım da bu sevgiyi sadece
çay kaşığındaki kadar içmeye…
Görüşmeseydik
ya da konuşmasaydık hiç
gecenin üstünkörü bir vaktinde
gizlice aradığımda seni
keşke solumama izin verseydin
nefesini sadece
ben olduğumu anlamamış gibi yapıp
bir ‘’alo’’ deseydin keşke
elimde mahcup bir halde titreyen ahizeye
düşten bir köprü kurdu diye yüreğine
minnettar kalırdım cismine
sırf ruhumu titreten aksiseda kulaklarımda
yayılıyor diye
minnettar kalırdım ona
tıpkı isminle doldurduğum sıradan müsvedde
kağıdına kaldığım gibi
ve bakımsız tırnaklarıma kadar hissederken seni
ay fark edince deliliğimi
seni saklayan gülkurusu ojeme bile
minnettar kaldığım gibi…