Gülizar Şiiri - Veysel Şimşek

Bir eli çamurda bir eli hamur,
Gülizarım hiç böyle geçer mi ömür,
İyilğim sana değildir emir,
Bilmem ki bunları görmez mi Gülizar.

İnanmam Gülizar! ım atsanda hava,
Gözünü açıp bakmaz durduğu eve,
Pas tutmuş tencere pas tutmuş tava,
Çevresinden örnek almazmı Gülizar.

İstersen Gülizar'a sen ver sarayı,
Kör olmuş seçemez akla karayı,
Çöplüktende beter eder orayı,
İnatçı insafa gelmez ki Gülizar.

Gülizar'la kardeşiz anamız birdir,
Gülizar'ın anamdan tek farkı vardır,
Anam yiğit hastı Gülizar nankördür,
Anasını örnek almaz ki Gülizar.

Gülizar'ım temizlik olmaz havayla,
El işler övünme paslı tavayla,
Dil söyler övünür sıcak yuvayla,
Vır vır çene geri kalmaz ki Gülizar.

Söylesende söz kar etmez ne fayda,
Temizlik marifet değildir soyda,
Gülizar'ım şehirde sanmayın köyde,
Değildir farkında bilmezki Gülizar.

Veysel der ki; Bunlar yaşamdan ibret,
Sözden almayana hep derim namert,
Bil ki sözlerimden edecek nefret,
Hazır cevap geri kalmaz ki Gülizar.