Gülerdin Palandöken Kadar İçli ve Mağrur

____________Abdülkadir Öğdüm'e...

Gülerdin; ağlamaklı, gönlünde bin bir hüzün;
Henüz gençliğin kadar ölgün değildi yüzün.

Gülerdin; sen gülünce solardı tüm çiçekler
Öksüz kalmışçasına kundağında bebekler...

Gülerdin ötelerde bir yerde, bir şehirde
Hüznünün rengi vardı kalbimdeki nehirde...

Gülerdin; alnındaki yazı henüz beyazdı
Gülerdin; gözyaşların tebessümünden azdı.

Gülerdin kan kokulu hülyalarda anbean
Gülerdin eller sana gülüp geçtiği zaman

Gülerdin; Palandöken kadar içli ve mağrur;
Gülerdin tebessümü okşardı her bir gurur...

Gülerdin can çiçeğim; kalbin mahzun ve durgun,
Gülerdin bana nispet ıstıraplara vurgun.

Gülerdin gönlündeki sevginin yokluğuna;
Derûni duygularla masum çocukluğuna…

Kış biter yaz biterdi, ağlardı göl ve nehir,
Sen gülerdin şen şakrak olurdu koca şehir

Ağlamak da gülmek de lügatinde kaderdi,
Hep gülerdin ve seni güldüren de kederdi

Mecburiyet’ten önce sana gelirdi yollar,
Sen gülmeyi unuttun, sonra delirdi yollar

Hep gurbet yazdı tarih güldüğün pencereden,
Hüznün gözyaşı aktı kalbindeki dereden.

Gülerdin can çiçeği ve ağlardın anbean;
Gülerdin eller sana gülüp geçtiği zaman…