Gülen Gözlerim Şiiri - Veysel Şimşek

Kendimi vurdum taştan taşa taşlara,
Şaşkınlığım saçma sapan işlere,
Daldım yine çıkmaz hayel düşlere,
Üzgün oldu benim gülen gözlerim.

Bayılır zalimler ufak fırsata,
Elbette her insanda olurmuş hata,
Ben nedeyim halden bilmez hesata,
Kızgın oldu benim gülen gözlerim.

Yok kimseye kin kibirim bir sancım,
Fırsat buldu fırsat şerci yalancım,
Sen kimsin ki tanrım benim tek öncüm,
Süzgün oldu benim gülen gözlerim.

Herkesi ayıkladın benmi kalmıştım,
Sizdede kötü çok örnek almıştım,
Sizler insan değilsiniz bilmiştim,
Bezgin oldu benim gülen gözlerim.

Kralda olsan yapmam sana eğilim,
O dediğin yalaka ben değilim,
Sen kendini ne zannettin be zalim,
Kızgın oldu benim gülen gözlerim.

Müdürsen müdürsün bey isen beysin,
Bana göre sıfır nokta bir şeysin,
Önce insan olki cümle alem duysun,
Bezgin oldu benim gülen gözlerim.

İnsanın içinden insan ayırdın,
Söyle bana Kaç tane aç doyurdun,
Çıkmasın içnden yesin o kurdun,
Senden düzgün benim gülen gözlerim.

Zalim nankör yaşamamış yoklukla,
Zanneder hep kalırım bu toklukla,
Veysel derki; benim gözümde kukla,
Sebeb bundan üzgün gülen gözlerim.