Güle Ağlatın Beni Şiiri - Mehmet Çobanoğlu

Bülbül, niye feryat, figan zar edersin
Boynunu bükme, ciğerimi yakarsın
Gülün dalı kırık, gül sararmış, solmuş
Ey bülbül başını alıp gitmeyesin

Bülbül sen gülün, gül desenin sevdalın
Kırmışlar, gülün ince, narin dalını
Al gülü ağlatmışlar, küstürmüşler
Bülbül söyle ne olacak senin halin

Ey nazlı gönül, gülsüz bahar olmuyor
Çoktan yaz geldi, niye al gül gülmüyor
Sabah seherinde hüzünlen bülbül
Gülün derdi ağır, güle gün doğmuyor

Kızıl gül bürünmüş derde, derdi yeni
Al güle dedim, bülbül istiyor seni
İstersen al yüreğimi, ciğerimi
Ah eden bülbül, güle ağlatın beni

Gül nefestir, gül dermandır, gül candır
Ey seherde ağlayan bülbül gül yârdir
Çobanoğlu’nun hiç şen değil yüreği
Gül dalını kırmışlar, of bu ne haldir

İstanbul