Güldü Ve Öldü Şiiri - Bahattin Tonbul

Yokluğunda yoksul biriyim
Akşamları gündüz olmuş sevdama
Geceler yalnız geçmek bilmiyor
Kin nefret yok artık aşk ve sevgi var
Harca bu sermayeyi harcaya bilirsen
Canın ne hükmü var onun yanında

Her iki yanımda yokluğun mahpus olmuş
Demir parmaklıklar arasında göğsümün
Hırıltısını hisseder özlemim
Dilimdeki yara günden güne beter olmuş
İçilen su sensiz zehir zıkkım olmuş gönlüme
Unutmadı felek ikimizi
Alıp götürdü ayırt etti birbirimizi
El ele tutmaya cesaret edemeyen eller
Titrer oldu o an
Bakmaya doyamadığın gözler görmez oldu
Koklamaya kıyamadığın ten toprak
O simsiyah saçlar ak olmadan kayboldu
Zaman yıldırım gibi geçti gitti
Anlaşılmadı

Sevmek okşamak neymiş bilinmedi
Sevda şiirlerde halı işler gibi işlendi
Yoklukta yoksulluğun
Hakikatleri bilir mi dersin
Yada güneşi olur musun sevenin
Duyguların peşinde koşar mısın durmadan
Hiç hataya meydan vermedin
Gök yüzünde yada yer yüzünde
Yaşarken
Sevenlerin gönlünde
Kayboldun

Uzaktan bakıp güldü
Senin canın işte o dedi
Ve onu sonsuza dek sevdiğimi bildi
Alıp gitti
Ölüm dinle korkmuyorum artık senden
Neden dersen
En sevdiğim seninle
Beni de alıp onun yanına götürsene
Azrail mi dersin
Bütün bunları yapan,ölüme isyan
Eskidenmiş şimdi durmadan
Ölüme can atan
Hakikat bu ikimizin sevdasına imtihan
Baktı güldü ve öldü
Bahattin Tonbul
28.1.2011