Güldü O Şiiri - Emin Baydil

Gül olmasına güldü o,
Gülüm bilemedi gül olduğunu, yanıldı.
Onu dalında ya da elimde görseydi... Tanısaydı;
Bilirdi neye benzediğini, anlardı...
Dudaklarında açmıştı zaten,
Gözlerinde bakmıştı.
Kokusunu almıştı çiçekliğinin
Dalında kalmıştı gül.
Elde de güzeldi, solardı gül,
Yaprak yaprak saçlarını yolardı gül,
Belki de efkâr dolardı gül...

O hep dalında kalsaydı,
Ben gitseydim, koklasaydım, okşasaydım gülümü.
Ama ne yazık!
Onu eller almış, gördüm orda,
Olabilseydim yanında,
Sevebilseydim;
Yanaklarına ellerimi sürüp koklayabilseydim ellerimi,
Sanki ne olurdu, tanıyabilseydim
Karşılaşabilseydim dar bir sokakta yalnız,
Bırakır mıydım hiç yaban ellere onu! ..
Alır giderdim rengarenk çiçek açan dağlarımın başına,
Karlarını yağdırsaydı üstüne ülkemin bulutları,
Yine de solmazdı yüreği,
Hem verirdi sinesini esen acı yellere,
Yine de bir çiçek olurdu yüreği.
Kışına da ne güzel yakışırdı memleketimin
Adı kardelen olurdu,
Ve süslerdi beni ve hasretini çekmezdim şimdi...

Yabancı gelmişti aynalar ona,
Ellerinde eğri büğrü ve kocamandılar
Bu ben miyim diyen dile inandı, inandırdı aynalar
Kızınca dağıtırmış, acıkınca insan yermiş
Devler mi ona, o mu devlere ismini vermiş / belli değildi.

Bir sesler duymuştu uzaktan
Yankılanıp duvarlarda, yine gelmişti.
Çarpılıp çarparak gelen, sesler bozgunuydu o...