Gül Zamanı Şiiri - Hatice Elveren Peköz

Yıldızları sayarken ayışığında,
Bir saç tokamla bezbebeğim vardı elimde.
Birden nasıl, neden demeden,“büyüdün” dedi büyükler.
Sonra ansızın yüreğime bir gül düştü.
Gülleri tuttum içimde hiç büyümemiş çocuk mezarlarına ektim.
Ruhum yeniden firarda idi…
Suskun yüreğimde, sonsuz ayazlar.
Aşk ile ayrılık, bir veda busesi gibi gelip gözlerime düştü.
Güller gitti, mezardaki dikenlere sarıldılar.
Zamansız zamanlarda, güllerine sürgündü yüreğim.
Yürüdüğüm yollar gül yaprağıyla döşeliydi.
Nasıl, neden diye sormadan,
“Gül zamanı geçti” dedi büyükler.

Hatice Elveren Peköz