Gül Yüzlü Gelin Şiiri - Hasan Kocamanoğlu

Evlendiği gece, cepheye gitti yari
Susar, düşünür, bekler yanar anar gayri

Kar beyaz eli, tatlı dili, billur kalbi
İlk günden çok mu gördü yar sevmeye Rabbi?

Kar beyazından ak elbiseler giydiler
Beyaz atlarla gülen ölüme gittiler

Ölüm tarlaları kan revan içindeydi
Şehit olan yiğitler mesut biçimdeydi

Devrilen her fidan bir gözün bebeğiydi
Canlar, bedenler birer insan öbeğiydi

Bembeyaz kefenlerinden ruhlar çıkardı
Güvercinler gibi sonsuzluğa uçardı

Çakır ayazında karlar buza keserdi
Gül yüzlü bir gelin türküler bestelerdi

Hayat büyüsün kaybederdi hasretinden
Renkler siyahlara dönerdi mateminden

Gecelere ağlardı, yıldızlar sayardı
Şafaklara kadar gelecek diye yanardı

Gül yüzlü gelin, malını mülkü neylesin
Yarinden ayıranlar gün yüzü görmesin

Gelin, gönül mülkün viraneye döndürdü
Koca şehit, evlat yetim, ocak söndürdü

Gül yüzlü gelin ağlar da karalar bağlar
Gül yüzlü gelin, görenin yüreğin dağlar

KM-060305