Gül Yıldırım Şiirleri - Şair Gül Yıldırım

Tok olan anlamaz açın halinden,
Anlayan olurmu yoksul dilinden.
Farkın olmaz sahraların çölünden,
Ayrı düşer isen Allah yolundan!

Bir lokma ekmeği belkide yoktur,

‎
‎Güle hazan vurup yaprak dökmeden
‎Derdiğin fidanın boyun bükmeden
‎Yâd eller bağına alıp dikmeden
‎Gel artık gönlümün vefasız eri
‎Çok çileler çektim kırkından beri

‎Kalemimin ey nûru  ,  ilhâm ruh-u
‎cânısın
‎Her bir damarda akan, aşkla dolu
‎yânısın
‎

Yüreğimi yakan aşk sanki közsüz bir ateş
Ben bile şaştım kaldım, bilemedim bu ne iş

Gönlümde alevlendi, tutuştu sevda közü
Acep her aşka düşen böyle ağlar mı gözü?

‎
‎Doğuştan yaralı benim kaderim
‎Kırılmış gönlümde murad almadım
‎Dertlerim sıralı bitmez kederim
‎Darılmış gönlümde murad almadım
‎

Sazımın tellerinde, bin yıllık sitem gizli
‎Gecenin zifirinde, yankılanır bitmez dem
‎Dokundu mu parmaklar, uyanır  çalar sözlü
‎Duyarsa garip ozan, çöker  derin bir matem
‎
‎Yedi tellidir yârim, bam teli kalın sazım

Besmeleyle başla,her hayrın başı
Bismillah
musahhar olur sana tüm eşya bı
İznillah

Allah diyen ne aldanır, nede yolda

Dertler katmer katmer sineme doldu
Soldurdun baharım arzum kalmadı
Kurudu çiçeğim güllerim soldu
yarim bildiğim bir haber salmadı

yazsam yâr ismini yüce dağlara

‎Urfa’da doğdu bir ay, kâmer-i hüsni bülend
‎Yûsuf Nâbî dediler, nâmına oldu
‎âhend
‎
‎İlm-ü edeble dolup, oldu erbâb-ı kemâl