Gül Yeter Şiiri - Mehmet Fatin Baki

‘Gül üzülsün gonca açulsun, bana sen gül yiter’ (1)
Her tataftan kaygı saçılsın, bana sen gül yeter

Bir hazânî bahçede zambak ile sümbül yeter
Zevk verir gurbetteki hayrânına sen gül yeter.

Dostu mecnûn etmeğe zülfündeki kakül yeter
Ağlasın bülbül gül için, dostuna sen gül yeter.

Sahte bir dünyâda benimçin bu kadar zül yeter
Suçlarım yüz kerre yazılsın, bana sen gül yeter

Çaresiz gurbette kalan Mehmede bir gül yeter
Makberim gönlünde kazılsın, bana sen gül yeter

(1) Zâtî’nin gazelinden
Hazânî = sonbahar görmüş

Fâ ü lâ tün müf te i lün müf te i lün fâ i lün

/. / / /.. / /.. / /. /

GAZEL

Gül üzülsün gonca açulsun, bana sen gül yiter
Ağlasun bülbüllerin ey gonca, tek sen gül yiter

Ey kamer-ruh fi-l-mesel bir bende-i ferzâne-veş
Atı önince piyâde sen şehün ben kul yiter

Mutribâ kaanûn odur kim sâzunı al çengüne
Bizi söyletme sürâhi didüği kul kul yiter.

Bir nedür ben bülbülün zahmı hezâr ur cânına
Didum ol gonca ayıtdı ârife bir gün yiter

Açılub gül kalmasa hergiz negam bülbül ne gam
Câm gül Zâtî surâhi kulkul-i bülbül yiter.

Zâtî