Gül Yârim Şiiri - Kamil Taşdelen

İliklerime kadar, hissettim yokluğunu
Laleler, güller, koklayınca seni hatırlatıyordu
Yalanlar köşkünde, tek doğru sendin
Buğday tanesi gibi, kalbimde filizlendin

Aşk neydi ki? Karşılıksız sevgi miydi?
Duydun mu? İçimde kopan, fırtınaların sesini
Gözlerini sakla benden,
Sonra, ben çekiyorum aşkın çilesini.
Ben, neden mi üzgünüm?
Çünkü Karadeniz'de batırdın gemilerimi.

Neler gördük, geçirdik bak gene de yaşıyorum
Sana hâla aşık olarak, geleceğimden çalıyorum
Uğruna ölecek kadar, çok seviyordum.
Şiirler yazılacak adına, söz veriyorum.

Sakın ha! Benden dolayı, kendini suçlama
Bütün suç benim, aşık olmamalıydım sana
Titanik yoktu, sandal ile çıktım aşk yoluna
Denizleri geçtik te, boğulduk okyanuslarda

Başka çiçekleri koklamadım mı, sanıyorsun?
Bütün çiçekleri toplasam,
Etmez ki bir gül, senin gibi.
Gözlerini kaçırma benden,belli ki utanıyorsun.
Zaman geçiyor, aklar düşmüş saçına
Galiba, yaşlanıyorsun.
Mutlu olmak için, daha neyi bekliyorsun?
Seni, ben gibi sevmeyen birisine mi?
Aşkından lütfediyorsun.
Yapma! Ne olur, beni öldürüyorsun.