Gül Yârim Şiiri - Mustafa Zincirkiran

(Fasl-ı Muhabbet şiiri)

Daha on beşinde sevmiştim onu
Eller beni gül yârimden ayırdı
Lisede okurken bitmişti konu
yıllar beni gül yârimden ayırdı.

Kimselere ben derdimi açmadım
Aslında ben hiç o yârden geçmedim
Küçüktüm kahveyi fazla içmedim
Fallar beni gül yârimden ayırdı.

Evimizde asma vardı nar vardı
Asma çardağını yapraklar sardı
Kışın yaprak yokken baktığım ‘yâr’dı
Dallar beni gül yârimden ayırdı.

Evlerin avlusu kamıştan çitler
Sevda çekenlerde vardır gel gitler
Aşk uğruna yandı nice yiğitler
Küller beni gül yârimden ayırdı.

Kara bir sevdayla kâlbim inledi
Engin ol denildi dostu dinledi
Haktan geldi diye nefs dizginledi
Kullar beni gül yârimden ayırdı.

Kerem yandı Mecnun düştü çöllere
Ferhat Şirin için düştü yollara
Candan seven âşık düşer dillere
Diller beni gül yârimden ayırdı.

Engine de deli gönül engine
Davul bile vurur dendi dengine
Fakir sever ama gider zengine
Pullar beni gül yârimden ayırdı.

Behlül, bırak artık dünyevi aşkı
Kamıştan ney ile yapmalı meşki
Sonra pişman olup deme ha keşki
Yollar beni gül yârimden ayırdı.

25.10.2020