Gül Ve Diken Sen ve Ben Şiiri - Ahmet Ka ...

Yağmurlu bir akşam, sokaklar tenha.
Mevsim ayaz, güllerim solmuş.
Aşığım, başımda kavak yelleri,
Ağaç dallarına kargalar konmuş.
Gül ve diken,
Biri bahar,
Biri sonbahardan kalma bir hüzün.
Biri umut,
Biri canım, ölümüne karanlık.

Ben gülleri sevdim, dikenleriyle.
Amansız bir yürek çırpınışıydı.
Tebessümdü çocukların dudaklarında.
Annemin duasıydı her gece,
Yetimlerin ahıydı.
Ve kuşların gökyüzünde uçuşuydu fütursuz.

Bir varmış bir yokmuş diye başlayan bir hikayeden,
Yaralı bir çocuk çıkageldi bir gece.
Kara gözlerinde saklı serencamı hayatın.
Kaf dağının doruklarından,
Yedi başlı ejderhalar diyarından belki de.
Konuşsan,
Bir kelime dökülmez dudaklarından.

Ve sen,
Masum bakışlı yavru bir ceylan.
Seke seke adımlıyor kaldırımları.
Adını sorsam, söyler mi ki tılsımını hayatın..
Koklasan, baharın en taze demi.
Dokunsan, kanatacak elleri.
Biri kış gibi, öbürü bahar...
Biri gül gibi, diğeri diken...
Biri ben, biri sen...

Ve ansızın aklımdan geçiyor gözüm,
İki çocuk, iki yaralı ceylan.
Birinin elleri duaya durmuş,
Yürüyor içinde karanlıkların.
Biri, en içinde yalnızlığının.

Hani bir gün
İki şişe gazoz aldım bakkaldan.
Biri bana, biri sana.
Öyle garip garip yüzüme bakma.
Buz gibidir bakkal Hasan'ın gazozları bilirsin.

Daracık bir sokakta,
Ulu orta çektiğimiz resimlere bakınca,
Uzak değil daha dün,
Sokaklarda aylak aylak gezinen,
Biri, kara gözlü esmer bir çocuk
Dudağında belirsiz bir tebessüm.
Biri, tebessüme susamış
Ebem kuşağının en koyu rengi
İki çocuk görürsün.
Biri sen, biri ben.

Sararmış bir resmin arkasına düşülen,
Silik bir yazıdan ibaret mi anılarımız.
Ve ben karanlık bir gecede,
Kaf dağının doruklarından,
Yedi başlı ejderhalar diyardan belki de
Kaçıp gelen, hüzünlü bir masal kaçkını...
Adımı sorsan,
Bir kelime dökülmez dudaklarımdan.

Yitirilmiş bir cennetin bahçelerinde,
Bir gül var, bir de diken.
Biri sen, biri ben...