Gül masalı; Güldehan

Yağmur çiselerken rüzgar hırçın, hırçın eserken,
Sonbahar gelmiş tarumar olmuş her yer...
Güller gücenmiş; alı pembesine karışmış
Dağ gülleri,yaban gülü yarışamaz olmuş aşılılarla
Bahçenin en nadide köşesinde her yıl,
Yedi kez açan o nadide güllerle.
Bir yandan,fırtınayla savaşıp,diğer yandan,
Yenik düşmüşler kara, tipiye; güller gücenmiş...
Dayanılırmı hiç buna? hor bakılıp örselenmişler
Hep beraber,beklemişler baharı; yapraklarında ki harı
Uçurup yaban ellere,giremeden gönüllere,
Kaderlerine küsmüşler o kış; yanık bir ağıt yakmışlar
Türkü, türkü ağlamışlar da seslerini, hiiç duyan olmamış...
Güller gücenmiş...
Nisan,Mayıs gelmeden sarılmışlar sımsıkı toprağa
Ellerini açıpta havaya,başlamışlar mevlaya yalvarmaya
Gelmiş nihayet bahar açmışlar tomurcuk,tomurcuk
Her biri ayrı renkten, her biri ayrı kokulu
Üstlerinde,binbir renkli kelebekten,bülbüle yer kalmamış
Bu sefer bülbül mutsuz,gelecekten umutsuz
Feryat figan ağlamış sabah akşam; figanını duyan olmamış
Güze kadar hep böyle açıp, açıp renkleriyle,duran güller içinde,
Bir tanesi çok özenmiş belki verilirim diye sevgiliye
Bilirmisiniz adı neymiş? ne Gül ne de Güler Güldehanmış
Sabahtan taramış saçlarını makyajını da yapmış
Bir özenmiş, bir özenmiş,ama onu daha çok önceden seven,
Deli gibi seven biri varmış; çileyip durmuş sabah, akşam...
Duyunca,elin olacak diye sevgili
Sırma saçlı aşık Bülbül, bir gücenmiş, bir gücenmiş ki
Yolmuş bütün tüylerini...

2008-Ankara