Gül Kurusu Şiiri - Resul Karahan

Esrarın kirli eli kement takmış boynuna,
Sürükler ezip geçer gecenin bir yarısı.
Cefanın kördüğümü çeker soğuk koynuna,
Saplanır keder dile, çehreye ölüm sarısı,
Nemlenmiş ahu gözler, yanaklar gül kurusu.

Kazanın en dibinde kaynıyor susuz, tuzsuz
Zamanın heyelanı sürüklüyor sorgusuz,
Yaralar derin kuyu, kanamakta sargısız,
Kulağa kurşun dökmüş duyulmuyor çağrısı,
Nemlenmiş ahu gözler, yanaklar gül kurusu.

Nadide sevinçlerin yorgun hâli tende,
Anıların gizlenmiş tatlı kokusu yende,
Bu sarp dağlar, ovalar anlaşılmaz düzende,
Damarları büzüyor kalbindeki ağrısı.
Nemlenmiş ahu gözler, yanaklar gül kurusu.

Bu çilenin önüne rüzgar mı attı seni?
Hüzünün çamuruna su diye kattı seni,
Gökte beyaz güvercin kuzgun mu tuttu seni?
Aklın saati durdu, işte alem kurgusu,
Nemlenmiş ahu gözler, yanaklar gül kurusu.