Gül Kırığı Şiiri - Kamil Çolak

Akşamlar inende, bukleli saçlarınla sen
Yağmur baharları gülücüklerinle
Şarkılar söylersin ölü aşklar üzerine
Evler harcanmış birer ömürdür
Negatif sahillerimi çizen güneşim

Yakar halıları ince kanlı ayakların,
Tanyerine düşen yitik kırlangıçlar,
Bahseder üşüyen leylak kokusundan.
Kaldığın ışığın titreyen alevi esir ki!
Öyle gördüğüm aynalara bakamam.

Şarabı damla damla içirdin,
Zehirli çiçeklerin kuruyan dallarına.
Söğütlerin buseleri, kavlak sevgileri,
Ömrüme uzanır, kuşanır karanlıklarımı.
Göklerimi bekletiyor gururun,
Cellatlar içiriyorum kendime kıyacak,
Söyle neden böyleyim ben?
Yıllanmış şarabını koyacak mahzeninim ben,

Ermeden erimek varmış sular köpüğü gibi,
Gözü kara kılıçların ayininde çekilen fotoğrafım,
Bir düş aynasında ellerime geldi.
Karşıdan karşıya geçen kızların çiçekçisiyim,
Mehtabı kırılan umutların bekçisiyim.

Nakışıma değen kirpiklerin kesiksiz süvari edası,
Benimde kalışım kasları boşanmış avcılar gibi,
Vurulursa bir ceylan gözlerine bakılmaz çünkü;
Ama kalan kalır, değirmenler yine döner.
Bütün renkler ıslanmazda bir siyah ıslanır,
Çünkü onun gözleri ay siyahıdır.