hüznün yüzünde sim yolculuk sürerdi geceyi sarınca düş kardeşliğiydi bizimki beklerdim gözlerine âşina yıkardı geceyi yankısız sesinde güz bitiği zaman baktım aynada resmin yok bütün hüzünler şahsıma sürsün gülün ateşten âyîni devrin endamı sessizce yalnızlık bir gül matemidir kalbimde en aziz hatıra susma ey âyîn-i devran koynumda ateşten gedâ gül değil hüznün kendisi konmuş ten fidanına
Tarık ÖzcanKayıt Tarihi : 2.12.2011 22:03:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!