Gül Güneşi Şiiri - Kadir Yolcu

ne kadar masumdu gök kubbenin güneşe sevdası
ışırdı pul pul tenimde
düşerdi kirpik uclarımdan aşkı
deniz yanaklarına ufuktu en yakını
kızıl yamaç ardında,
ayrılıgı aglatıyordu yaprakları

hilafetin sıkar bedenimi,
gölgen kandırmıştı beni
ne karanlıgın sarar yüreğimi
nede ayrılıgın bitirir nefesimi
elimde ok gökçeleri
vurur zaman sessizliğini
sevdam yalnızlıgını yendi
meftu kokun kaderimi...