Gül Gazeli 2 Şiiri - Şemsi Nur Karabela

Pür neşe bir can olur, gülzârda kalınca gül
Sevdaya beden bulur, bir gönül alınca gül

Endişesi tükenir, gül açan bahçelerin
Konuşur bülbülleri, seherde susunca gül

Bir ahenk, bir mevsim, mucize değil sanki
Köklerinde tevazu, eğiktir dalınca gül

Âkıbet endişesiz, girer dostun hârına
Halil’e serin olur, ateşte açınca gül

Gül; güzellik Yusuf’ça; toprak muştusu Nuh’a
Musa’ya selam olur, saraydan kokunca gül

Rahmetiyle iner nur, Abdullah’ın evine
Muhammedî (SAV) çağrıdır, yüzüne bakınca gül

Baharı gelmektedir, bir saadet devrinin
Hatice’nin gönlünde, açmaya durunca gül

Fatıma ellerinde, hep o sevgiyi bulur
Bir kederin ardına, bin sevinç olunca gül

Beyaz güller saçlarda, yüze düşer çizgiler
Günler tek tek ölüyor, hasretten solunca gül

Derler ki çiğ tanesi, gönlünün yaşlarıdır
Her gece gözsüz ağlar, hilaller çıkınca gül

Açar bir köşede mahzun, sükutu cana değer
Dikenin ne hükmü kalır, yüreğe batınca gül

Çehreler silinir, isimler unutulur bir gün
Tanırız gülleri, göğsümüze takılınca gül

Çehreler silinip isimler unutulduğu gün
Tanır güllerimizi, sinemize bakınca Gül.
1992