Gül Gazeli 1 Şiiri - Şemsi Nur Karabela

Bir baharlık ömrü için sunulursa yâre gül,
Bahar biter, yâr incinir, başlar intizâre gül.

Adını gül koymuşlar, narin yapraklı diye,
Haberi yok, nereden gelmiştir gülzâra gül.

Sabırla gonca gonca, bekler seheri her gün
Açılışı bir mevsim, düş olur bahâra gül.

Bin taş değse acıtmaz aşığın bedenini,
Dostun attığı yerde açar derin yara gül.

Ne ta’zib arzu eder, ne harâbât, asla
Dikenli takdir edilmiş, ne yapsın biçare gül.

Bir bedel biçilmiştir bağrına dokunmaya
Seveni kanatsa da düşman olmaz hâre gül.

Aslı gülken ateşin, yakar mı İbrahim’i?
Selamet olacaktır, dönüşmez ki nâra gül.

Gönül görür bakınca renkteki aşk sırrını,
Gökkuşağı inerse, toprağa usare gül

Yaprağı can kırmızı, nazlı ipek bedeni,
Bilmez güzelliğini, kanmaz itibara gül.

Aynı kokmak bir şeref, sevgilinin teriyle,
Öğrendiğinden beri sevinçten avâre gül.

Medine’yi görmemiş, hasretinden yanmıştır,
Rüzgarlardan yol sorup, olmuş tarumara gül

Açmaktır tek muradı, bahtiyar topraklarda
Bu amansız derdine, bulamaz bir çare gül.

Pâyesi şehadet mi, hep uzakta kalanın
Salâsız ve kefensiz giriyor mezara gül.

Ey adı solmaz, aşkı solmaz, rengi solmaz ey!
Toprağa düşüşün ki; nasihat nazara gül.

1992