Gül Ezdi Beni Şiiri - Hasan Turgut

Şu yalan dünyaya geldim konarım
Ağustos ayında yel ezdi beni
Muhannet sözleri dinler yanarım
Ardımdan söylenen dil ezdi beni

Hayat olmuş usta bense çırağın
Kendime gurbetim uzum ıragım
Başımdan eksilmez kırım kıragım
Felek sağ gösterdi sol ezdi beni

Gönlümde eksilmez kışım ayazım
Kimseye geçmiyor nazım niyazım
Bozuldu düzeni lal oldu sazım
Bam makamı sustu tel ezdi beni

Kara bulutlarım eser fırtına
Kimse bakmaz halim ile hatrıma
Yükledim heybemi bükük sırtıma
Dolu boranlarla sel ezdi beni

Kalmadı mecalim ulaşam düze
Ömrümün baharı erdide güze
Muhtacım nameye muhtacım söze
Kemiği var sanki dil ezdi beni

Duymuyor ahali zerre sesimi
Bu uğurda tükettim tüm nefesimi
Neyidi unuttum ismim cismimi
Hatırdan çıkmışım bil ezdi beni

Bitti vadelerim bitti mehilde
Felek sadık değil sözde kavilde
Düsmanımın attığı taşlar değilde
Dostumun fırlattığı gül ezdi beni