Gül Devri ve Hasret

Ağlar bîçare mü’min, dökülür gözden yaşı,
Yakar yüreğini onlardan birinin bir bakışı,
Tatlı bir meltem gibi esti, geçti devirleri,
Kaldı geriye ümmetin en içli yakarışı...

Oturmuşlar o çiçekler, güllerinin dibinde,
İnsanların en güzelleri O’nun indinde,
Ya Rab, devirlerden öyle bir devîr olmuş.
Kalp iman, iç huzur, yürek itminan dolmuş.

Şimdi zihinler dağınık, hele kalpler darmadağın,
Dün dağılmışız, bugün öyle, hele hiç belli değil yarın,
Sökülmüş gönüllerden, Peygamberim, otağın!
Ve var güruhlarda hem en kesifi karanlığın.

“Âh!”, o nesiller, o devirler, olun bize sertâc,
Ağlayan gözümüze, yakaran gönlümüze ilâç,
Zira körelmiş ruhlarımız sizlere çok aç!..

Uzanıp bitmez ufukları hasret dolduruyor!
Ağlayan kulun sade duası ümit oluyor…
Ey Rab, ey Rahman, ey Rahim, affet,
Sen bize Nebî ve dostlarından bir nefha lûtfet!

Ey Rab, ey Rahman, ey Rahim, affet,
Sen bize Nebî ve dostlarından bir nefha lûtfet…