(Gül (asm.) Destanı: 8) Hicreti

Miracın akabinde devam etti işkence,
Kureyş davranıyordu mü’minlere zalimce.

Miraçtan dört yıl sonra Akabe biatları,
Biter iken yeniden başlattı umutları.

Büyük destek olmuştu Ensar’ın solukları.
Nur güneşi doğurdu Medine ufukları.

Mü’minlere kurtuluş vaat etti Medine,
Onlar da koşturdular hizmet için Hak dine.

Müslümanlara hicret için izin çıkmıştı,
Ashab’ın hemen çoğu Medine’ye varmıştı.

Ebubekir de hicret için izin istedi.
Resul-u Ekrem O’na: “Biraz sabreyle” dedi:

“Yüce Rabbim bana da izin verir umarım,
O zaman bu hicreti senin ile yaparım.”

“Böyle ihtimal var mı? ” diye sordu ümitle.
“Evet var” cevabıyla kalbi doldu sevinçle.

Birkaç gün sonra Allah hicrete izin verdi,
Allah Resulü kalkıp Ebubekir’e geldi.

Biraz yiyecek alıp öğlen yola çıktılar,
Beş altı saat sonra Sevr Dağı’na vardılar.

Öyle yoruldular ki; zorla çıktılar dağa,
Girdiler oradaki bir küçük mağaraya.

Mağaranın ağzını örümcek perdeledi,
İki güvercin gelip yuva peyda eyledi.

Takipçilerde hemen akabinde gelince,
İzlerin bitişinde manzarayı görünce;

Dediler: “Yeni değil bu ağ varmış yıllardır,
İçeriye girmenin hiç lüzumu var mıdır? ”

Böyle söylenerekten bakmadan içeriye,
Takipçiler döndüler mağaradan geriye.

İçeri girecekler sanarak o sırada,
Korkmuştu Ebu Bekir peygamberi adına.

Alah Resulü ona dedi: “Sakın üzülme,
İkinin üçüncüsü Hak Teala bizimle.”

Mağaradan dışarı üç gün sonra baktılar,
Develeri gelmişti hemen yola çıktılar.

* * * *

Ve şimdi çöldeydiler, uçsuz bucaksız çöller,
Üstlerinde bir kubbe gibi masmavi gökler.

Kumlar O’nu yakmadı, kumlar O’na serindi,
Üstüne basmadığı kumlar buna yerindi.

Sağnak, sağnak boşaltmış çöllere bu gün gökler,
Yeryüzünü kaplamış gonca gonca al güller.

Yerler gökler boyanmış, her taraf Gül kokuyor,
Sevdalı bülbüllerse kasideler kokuyor.

* * * *

(27. Aralık. 2003 – İzmir)