(Gül (asm.) Destanı: 2) Doğumu

O ana kadar henüz bir şeyi halk etmeden,
Kendi nurundan bir nur halketmişti Halkeden.

O zaman Levh-i Mahfuz Kalem bile yok idi.
Ne cennet, ne cehennem, ne de melek var idi.

O nurdan kainatı yarattı sıra ile,
Nur-u Mumammedi’dir, O kaimdir ismiyle.

Ve Adem’in alnına O nur yerleştirildi,
Tertemiz alınlarda asırlar gezdirildi.

Nice bin yıldan beri, nice maceralarla,
Ulaştı Abdullah’a tertemiz mecralarla.

Abdullah Amine’ye yükünü teslim etti,
Amine için bu yük en kutsal emanetti.

Emaneti taşıdı dokuz ay on gün kadar,
O yük ağır değildi bir Gül yaprağı kadar.

Hafif bir ürpertiyle yatağına uzandı,
Gelen beyaz bir kuşun kanadıyla sığandı.

Sonra odanın içi tamamen nurla doldu,
Nurdan başka bir şeyi gözleri görmez oldu.

O sıra pek çok hanım görüverdi yanında,
Yardıma gelmişlerdi onlar doğum anında.

Etrafını sardılar güneş yüzlü güzeller,
Meryem ile Asiye diğerleri huriler.

Beyaz uzun bir ipek gökten yere salındı,
İnsanlar görmesinler diye perde yapıldı.

Peyda oldu bir gurup zümrüt kanatlı kuşlar,
Gümüş ibrikler ile havada uçuştular.

Bir garip korku ile terlemişti Amine,
Terinden misk kokusu yayıldı çevresine,

O haldeyken perdesi kaldırıldı gözünün,
Gün gibi gösterildi her yanı yer yüzünün.

Melekler kuşattılar her tarafı doğumda.
Secde etti Muhammed hem de doğduğu anda.

Bir bulutun içinde her yeri gezdirdiler,
İsmi, cismi, sıfatı herkese gösterdiler.

O’nun ismi Mahi’ydi, her kes iyi öğrendi,
Allah şirk eserini O’nunla yok eyledi.

(27. Aralık. 2003 – İzmir)