(Gül (asm.) Destanı:12) Sonsuzluğa Geçişi

Hicret: On Birinci Yıl: Yüce Rabbin Nebisi,
Biraz mahzunlaşmıştı, neydi bunun sebebi?

Çok geçmeden Cebrail geldi yanına durdu,
En son tebliğ edilen son sureyi okudu.

O Hatem’ül Enbiya iyice anlamıştı,
Görevin bitiş vakti epeyce yaklaşmıştı.

Hastalığı on üç gün sürmüştü son demdeydi,
Son nefesteyken bile aklı ümmetindeydi.

Cebrail’den ümmetin halini sual etti,
Altı sual sonunda Rabbi O’na vahyetti:

“Habibim ümmetine bu kadar muhabbeti,
Kim verdi ki kalbine bu kadar çok şefkati? ”

Peygamber Efendimiz, dedi: “Allah Teala,
Halkedip de terbiye eden Rabbim Teala.”

Rahmanirrahim O’na: “Ümmetine rahmetim,
Senden bin kat fazladır şu benim merhametim,”

“Onları bana bırak” deyince böyle Allah,
Azrail’e dönerek seslendi Resulullah:

“Şimdi çok rahatladım vazifeni yap haydi,
Lailahe illallah! Refik-i A’la” dedi.

Ruhunu alır iken biraz yanınca canı,
Azrail’e hitaben hemen şöyle haykırdı:

“Ümmetimin canını alırken ki şiddeti,
Onlar kaldıramazlar bana eyle sıkleti.”

Son sözünü söyledi O peygamber-i Bala,
“Lailahe İllallah! ” dedi: “Refik-i A’la.”

O sevgili habibim, o sevgili cananım,
Son nefesteyken bile bizi düşünen mahım.

Bizler de onu pek çok seviyoruz hamdolsun,
Allah’ın selamları onun üstüne olsun.

Altmış üç yıl boyunca Ceziret’ül Arap’ta,
Onun yanında idim bu uzunca serapta.

Aklımı ve kalbimi alarak yedeğime,
Hayalen çıkmıştım bu uzun seyahatime.

Şimdi döndüm geriye selam olsun herkese,
Selam ve esenlikler evrendeki her şeye…

Lailahe İllallah, Muhammedin Resulullah...

* * * *

Rabbim bu işimizi tebdil eyle duaya,
Çaldığımız kapını sebep eyle açmaya.

S O N

(27. Aralık. 2003 – İzmir)