Guguklu taş Şiiri - Necdet Arslan

taşı yontuyordu zaman
gücüne gidiyordu aşk’ın ,korkusu
derindeydi

bir oryantal olup sahneye fırlıyordu zaman
hiç bilmeyen bir esrarı oyuyordu gözleri

eski takvim yapraklarıyla ayak ucuna
sedir dokudu zaman.onulmaz kaygılarına
sarılıp orada öylece uyudu kaldı

meğer gündüzlerle gecelerin didişmesine hep
göz yumuyormuş zaman.
geç duydum ,kimselere söz etmedim bu dedikodudan
kendime giyotin aramaya koyuldum

sol yanındaki çocuğu kimin aşırdığına
şaştı kaldı zaman.keskin bir ıssızlık çıkageldi
mezarlık tarafından
gri tülün altından geçip gitti eğreti dinginlikler

aymazlar kucaklar dolusu hüzün
boşalttılar sancılara,o tınmadı bile bu gidişata
gölgesini bir güzel doğradı satırla

kumsala uzanan yoldan süzülerek ötelere
yürüyen o narin’e takılı kaldı aklı

aşksız yaşanmıyor diye boşluğa
fısıldayabildi zaman