Gücüne Gidiyordu Şiiri - Mustafa Nuri Gü ...

“Ulan”.! dedi.
Heybetli bir söz etmişti aklınca.!
Dediğini beğenmiş, hınzır hınzır gülmüştü.
Bir kez daha yeltenecekti.
Bakındı,
Yutkundu.
“Ben var ya ben”.! diyebildi.
Kendinde değildi.
O vakitler,
Ay dolunaydı.
Dünya dönüyor,
Dili dolanıyordu…
“Ulan”.! diyordu.
“Ben var ya ben”.! diyebiliyordu.
Ateş böcekleri,
Yıldızlar ışıl ışıldı…
Bir baykuş ona bakıyordu…
Ağustos böceği susmuş,
Yapraklar aralarında konuşur olmuştu.
Bir bebek ağlaması,
Bir aşık bağlaması,
Bir yiğit narası ulaşmıştı kulaklarına.
Hayat bitiyor
Hayat biliyor,
Başı dönüyordu…
“Ulan”.! diyordu.
“Ben var ya ben”.! derken dili dolanıyordu.
Cırcır böcekleri yanı başında,
Yıldızlar hemen üzerinde idi…
Baykuş başını çevirmiş,
Yapraklar üzerine eğilmiş,
Bebek ağlaması kesilmişti…
Ay yuvarlanıyor,
Güneş henüz doğuyor,
Kırlangıçlar yuvalanıyordu.
Sabah olmuyordu.
Öğle varmıyordu.
Akşam gelmiyordu…
Her şey,
Her bir şey.
Sırasını bekliyordu.
Orman uluyor,
Toprak konuşuyor,
Karıncalar yük taşıyordu.
Dere akıyor,
Güneş yakıyordu.
Elindeki şişenin dibi görünmüştü.
“Ulan”.! diyordu
“Ben var ya ben”.! diye mırıldanıyordu.
Kuşlar etrafına konmuş,
Gözleri dolmuş,
Bedeni yorulmuş,
Gücüne gitse de.!
“Ulan”.! demeye artık gücü yetmiyordu.
Savurduğu şişe sahile vurmuş.!
İçindeki gemi karaya oturmuştu.