Gruplarınızı Görmek İçin Üye Girişi Yapın
Hüznün Yüzü
Yangın yangın çöllerde koşuyorum seraba...
Her dem akşam güneşi, ufku yalarken hüzün,
Vurgun yemiş tenlerin hicabı mı acaba?
Hep tunçlaşan ufkunu, çevreleyen güzün! ..
Önüm açık pembemsi, düşüyorum seraba,
Bakışmalar garipsi, diyorum ki: 'Merhaba! '
Ortalığı yarıyor, kızıl benli maraba;
Tutuşurken orada, hüzündeki bir baba! ..
Garibin duyar mısın, cılız cılız sesini?
Demelisin kelamın, özde güzelcesini,
Şu çırpınan âlemin, gizemli ötesini,
Görüp hüznün yüzünü, dürüp göğsüne ördün! ..
Her dem akşam güneşi, ufku yalarken hüzün,
Hep tunçlaşan ufkunu, çepçevreleyen güzün,
Örgün düşlerindeki, güzün fecrini gördün;
Nice hüznün yüzünü, dürüp göğsüne ördün...
(08.12.2000-Adana)
Arif Tatar
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
--------------------
Bu şiirin hikayesi:
Bu şiirimin çok ilginç bir öyküsü var... Kısacası hüzün günlerimin şiiri diyebilirim... O günler geçirilen depremin etkisini hâlâ yaşıyordu... Bir süre konusu hüzün olan şiirlere ağırlık verdim... Yaşamın sadece bir yanını düşünmenin yersiz olduğunu fark ederek, şiirlerimin konusunu genişletmeye başladım... Şiiri yazmanın ötesinde aynı zamanda tatmanın da gereğini çok iyi anladım... Bu bana çok şey kazandırdı... Yaşam sevgim öylesine genişlemişti ki! Hayat doluydum artık... Yeis içinde yüzenlere ah bir dilim dönebilse! İçimizdeki o yaşam sevgisi çok şeyler yaptırır... Her ne olursa olsun yaşamdan kopmamak gerekir? !
