Gruplarınızı Görmek İçin Üye Girişi Yapın
UMUT YOLCULUĞU KIYIYA VURAN İNSANLIK
Anlamadınız imanı, mekanı, ahireti...
Evet görüyorum aklınız da yetmedi.
Ya kitabında Yüce Allah'ın:
“Mülkün sahibi benim" sözlerine ne oldu?
Yoksa inanmadınız mı?
Dünyada Mekan, Ahirette iman;
diyerek sahtekarlar kandırdı...
Unuttunuz mu yüce kitap Kur’an’ı?
“Dünyada İman, Ahirette mekan”
size söylenmedi mi?
Ar haya etmeden, dediler:
“Benim toprağım, benim servetim.”
Düşünmeden! Şu yoksul, şu yetim...
Ara sıra duymuştu bu kulaklarım;
“Önce Allah sonra ben” içten söylenmedi mi?
Hep dedik: Ben, sen; göremedik ayrılığı...
Dedikçe üleşmedik, ekmeği ve katığı...
Sonra kaçınılmaz son, hepimizin malumu;
kavgalar ve savaşlar bıktırdı canımızı...
“Ancak inananlar kardeştir” ayeti
“Yaşayan mevtalara” okunmadı mı?
Kabahati suçluyu, ararken başkasında...
Kaybolduk kavgalar arasında.
Kavgadan kaçanlar; çıktı sonu bilinmez,
umutsuz umuda, kadere yolculuğa...
Mekke Medine arası; o asfalt yollarda
göremezsin ensarı, ne kadar arasanda...
Ancak, bu yolculukda;
hep vardı gündüz güneş,
ve yıldızlar altı karanlık,
birde kirli hava; tehlikede sağlık...
İyi ki her birini, alıp satamıyordu
kalbi ve vicdanı olan insanlık(!)
Su da boldu ama, içmesi oldu para!
Birde deryalara karşı yoktu parasız kayık...
Para da olmayınca; kıyıya vurdu ve durdu,
vicdanı boş, cüzdanı bol "insanlık..."
Mustafa BULAN
Pendik-İSTANBUL
04.09.2015
