Gruplarınızı Görmek İçin Üye Girişi Yapın
~**~ KaDıNıN aDı ~**~ 5/139
Ona sığındım,
atıldığımda sokağa ser sefil...
Cim karnında bir noktaydım o zaman;
canından can verdi şefkat katarak;
kanından kan…
Tecelligâhıydı cemalin,
rahîmdi...
Sonra kucağında buldum kendimi;
sıcacık, müşfik ve sevgi dolu.
Gözlerinde yıldızlar oynaşırdı bakarken
Anne! diyorlardı ona
Annemdi...
Büyüdüm…
Envâını gördüm nazarın
av oldum kiminin gamzelerine
kiminin zülfünde dara çekildim;
al topuklarına düştüm süründüm.
Aşık oldum yandım adını bilmeden kimine;
karanlıklara karıştı küllerim...
Îsi nefesi değiverdi birinin;
can bahşetti yeniden her zerreme;
ab-ı hayat içirdi yokluğun kadehinden...
Bambaşka bir şeydi bu:
Adını yazamadığım,
akılla çözemediğim:
Bilmecemdi.
Kanat çırpınca birlikte aşk ile,
dört duvarı yuva yaptı ışığın
Güneş doğdu, bahar geldi ülkeme;
ete, kemiğe büründü sevgimiz
Meyve veren dalım,
kovanımda balım,
sarayımda ecemdi…
Belli ki
Kadındı doğuran sevgiyi...
Kadındı yoğuran sevgiyle...
Ah ifritlerin elinden kurtulsa bir!
Kevser’e ulaşsa da içse kana kana:
Fışkırır sinesinden insani cevâhir...
Mübarek,
öpülesi elleri değiverse hayata;
ölüler yeniden dirilir;
bebekler konuşur beşiklerinde:
—Tertemiz bir bakireydi İmranın kızı;
adı Meryem’di...
Isınır Mesih’in sevinciyle Afitab
Lahuti bir letafetle uyanır toprak
çiçek çiçek açar esmâsı kadının:
Şu karanfil Asiye, şu şakayık Âmine
şu zambak Hatice’dir
Şu gonca gül Fâtıma! ...
Ki babası Habibullah,
Rasulü ekremdi.
Onlar hem şerefi, hem adıydı kadının
Cennetler öperdi ayaklarından...
Cemalullah ile müzeyyen,
Arş’tan geniş mümin gönülleri;
kânı keremdi.
02/12/2009 - Osman Şener *Evvâhî
