Gruplarınızı Görmek İçin Üye Girişi Yapın
*-*- KaDıNıN * aDı -*-*
Ona sığındım,
atılınca sokağa ser sefil...
Cim karnında bir noktaydım o zaman;
canından can verdi şefkat katarak;
kanından kan…
Tecelligâhıydı cemalin,
rahîmdi
Sonra kucağında buldum kendimi;
sıcacık, müşfik ve sevgi dolu.
Gözlerinde yıldızlar oynaşırdı bakarken
'Anne! ' diyorlardı ona
Annemdi
Büyüdüm…
Envâını gördüm nazarın;
av oldum kiminin gamzelerine;
kiminin zülfünde dara çekildim;
al topuklarına düştüm süründüm.
Aşık oldum yandım adını bilmeden;
karanlıklara karıştı küllerim...
Can bahşetti yeniden her zerreme
Îsi nefesi dokununca birinin;
abı hayat içirdi yokluğun kadehinden...
Bambaşka bir şeydi bu:
Adını yazamadığım,
akılla çözemediğim…
Bilmecemdi.
Kanat çırpınca birlikte,
dört duvarı, yuva yaptı sevgimiz
Güneş doğdu, bahar geldi ülkeme;
ete, kemiğe büründü tomurcuklarımız
Meyve veren dalım,
kovanımda balım,
sarayımda Ecem'di…
Belli ki
Kadındı doğuran sevgiyi...
Kadındı yoğuran sevgiyle...
Ah ifritlerin elinden kurtulsa bir;
Kevser’e ulaşsa da içse kana kana:
Sinesinden fışkırır insani cevâhir...
Mübarek,
öpülesi elleri değiverse hayata:
Ölüler yeniden dirilir.
Bebekler konuşur beşiklerinde:
—Tertemiz bir bakireydi İmran'ın kızı…
Adı Meryem’di...
Isınır Mesih’in sevinciyle Afitab
Lahuti bir letafetle uyanır toprak
çiçek çiçek açar esmâsı kadının:
Şu karanfil Asiye, şu şakayık Âmine
şu zambak Hatice’dir
Şu gonca gül Fâtıma! ...
Ki babası Habibullah,
Rasûlü ekremdi
Onlar hem şerefi, hem adıydı kadının
Cennetler öperdi ayaklarından
Cemâlullah'la müzeyyen,
Arş’tan geniş mü'min gönülleri;
kânı keremdi
02/12/2009
Osman Şener (Evvahi)
