Gruplarınızı Görmek İçin Üye Girişi Yapın
Esmerim, Selvi Boylum, Çorlu'lum Zeyno.
Sizler tanırmısınız, Benim yarimi Zeyno'yu?
Çorlu'nun iki meleğiydik biz, hayâller ülkesinde yaşayan.
Yalnızlığın çöllerindeki serap değil
Çağrı kokan sevda Gerçek bir vahaydık biz,
O hayâller ülkesinin yolunda...
Kara sevda şampiyonuyduk Zeyno ve ben ikimiz.
Sınırsızdı gücümüz birleşiverince hayâllerimiz
Başbaşa otururken elele, gözgöze, kayboluverirdik
Harabeleşmiş eski Çorlu Kalesi'nin surlarında!...
Yarış başlardı o zaman, hayâller ülkesinin yolunda
Geçemezlerdi bizi, dolaşırdık Kâinat'ı Gönlümüzdeki ışık hızıyla!
Gökkuşağında kayar, Samanyolunda yürürdük,
Ay Dede'nin üzerinde oynardık kovalamaç
Everet tepesinde bir mola verir
Satürn'de dans ederdik doymamışçasına aç.!
İnerdik Çorlu Aytepe'nin denize bakan yamaçlarına
Seyrederdik Marmara Denizinin Sevgi yakamozlarını.
Ahhh...! Esmerim, selvi boylum, Çorlu'lum Zeyno.
Bir gün yalpaladı kader bu yorgun hayâller akışında
Ansızın acımasızca madalyonun tersini çevirdi Uçurumlara
Susuverdi Çorlu Karatepe'nin üzerinde okuduğumuz sevgi ezanı.
Havuzlar Parkı'ndaki anılar...İsyanını kustu önümüze.
Çorlu Deresi'nin kanalizasyon suyuna benzedi damarlarımız!...
Bir kış kan tükürdü karlara Kan kırmızı ecel gibi
Bir ince hastalığın öksürüklerinde eridi...gitti Zeyno!
Gidişi o gidiş, kavuşmak benim de gidişimde gizli.
Bekler, ölüyü bekleyen bir mezar gibi
Bekler dört gözle beni orada Zeyno.
Şimdi, kara topraklara kırmızı gül oldu
Cumhuriyet Fırını'nın fırancala ekmeklerine kokan yarim.
Şimdi son vapuru bekler oldu sessiz sessiz
Cumhuriyet Meydanı'nda linç ettiğim hayâllerim.
Aç Bahri Baba aç! Aç bir Güzel Marmara...
Teselliyi değil, ölümümü kat şarabıma.
Artık sustu gönüldeki yanardağlar
Patlıyor durmadan kahredici depremler.
Kan doldu beklentilerin topraktan çanakları
Yıkıldı, mutluluk zamanına kazdığımız tüneller.
Şimdi...Bu yaşamın yolunu yalnız mı gideceğim?
Ey benim kara sevdamın kara kaderi!
Mutsuzluğu hediye ettiğin kara gündüzlerimi, zindan gecelerimi,
Al da git! Zeyno'nun koynuna al da git!
ZEYNO yattı toprağın altına bir mutsuz gömü...
Beni bıraktı üstünde Yaşayan bir ölü...yaşayan bir ölü.!
Ahmet DURGUT
Zeyno, benim düğünümü göremeden rahmete kalan sevgili Annem Zeynep.
