Gruplarınızı Görmek İçin Üye Girişi Yapın
VUR ZİNCİRE GÖNDER SÜRGÜNE
Ruhum, aklım, anılarım izlerinle dolu. Silmek kolay değil bunları. Alışılacak başka çare yok. Akıl ile yürek kapışacak, kan revan içinde kalsalar da, bu isimsiz meydan savaşından akıl üstün çıkacak.
Duygular, bir sürü uykusuz geceler yarattılar. Canına doyuyor, şair bile oluyor, sonunda teslim oluyorsun. Gel aklım gel deyip, kurallar, yasaklar koyuyor, giyiyorsun yalnızlık zırhını. Sıralıyorsun yasakları. “Yasakladım kendimi sana- Alışacağım yokluğuna- Neredesiniz uykusuz gecelerim- Yol gösterin yasaklıma” dizeleri, böylece akıveriyor.
Duygular, kabardıkça kabarıyor, Azdıkça azıyorlar. Akıl, baş edemiyor, canına doyuyor. Sonunda başlıyor kavga. Günlerce uğraşıyor, bir sürü enerji harcıyorum. Diyorum ki inatla: “kovdum duygularımı- aklıma uydum- kaldım bir başıma- bir başıma duygusuz- Tek başıma yollarda- düşse de bedenim güçsüz- yürüyorum inatla- yapayalnız.”
Niye yazıyorum ki bunları? Ben, zaten seni, vurdum zincire, gönderdim sürgüne. Gömdüm kalbimin en derin yerine. Kara çullarla örttüm üstünü. Sen, şimdi, hayallerimde açan en güzel çiçeğimsin. Solmasından, kurumasından korktuğum bir çiçek. Suluyorum bu korkuyla, sürekli gönül pınarlarımdan. Sulayacağım da. Gönül pınarlarım kuruyana, kalbimi götürebildiğim yere kadar
