Gruplarınızı Görmek İçin Üye Girişi Yapın
Tavırsız Hayat
Kızgınlıkla sevgi arasında su geçirmez bölmeler yoktur;
onların hepsi bir aradadır, birbiriyle karışmış haldedir.
O aynı enerjidir.
Eğer öfkeyi bastırırsan, sevgiyi de bastırmak zorunda kalacaksın.
Şayet sevgini ifade edersen şaşıracaksın; onunla birlikte öfke de yükselir.
Ya hepsini birden bastırırsın ya da hepsi birden ifade edilmek zorunda kalacaktır.
Bu içsel organik birliğin aritmetiğini anlamak durumundasın.
Ya ifade edici ol ya da baskılayıcı.
Seçim senin öfkeyi bastırıp sevgiyi ifade etmen değildir;
o zaman sevgin sahte olacaktır çünkü hiçbir ateşi olmayacaktır,
hiçbir sıcaklık niteliğine sahip olmayacaktır.
Sadece biçimsel bir şey, yumuşak bir şey olacaktır ve her zaman için onun derinine inmekten korkacaksın.
İnsanlar sadece seviyormuş gibi yaparlar çünkü sevmeleri beklenir.
Çocuklarını severler, karılarını ya da kocalarını, kardeşlerini, arkadaşlarını severler
çünkü belli şeyleri yapmaları beklenir onlardan.
Onlar da bu şeyleri görevleriymiş gibi yaparlar.
İçlerinde bir kutlama yoktur.
Eve gelirsin ve çocuğunun başına dokunursun çünkü bu beklenmektedir,
çünkü sadece yapılması gereken şey budur ama onun içinde coşku yoktur;
o soğuktur, o ölüdür.
Ve çocuk seni asla affedemeyecek çünkü kafaya soğuk bir dokunuş çirkindir.
Ve çocuk utanç duyar, sen utanç duyarsın.
Karınla sevişirsin ama hiçbir zaman sonuna kadar içinde olmazsın.
O seni gerçekten çok uzaklara götürebilir, o seni nihai mutluluğa götürebilir, onun içinde eriyebilirsin.
Ama eğer hiçbir zaman öfkene izin vermediysen ve öfkenin içinde erimediysen,
aşkın seni eritmesine nasıl izin verirsin?
Ve bu pek çok kere olmuştur —şaşıracaksın— bir âşık kadını öldürmüştür
çünkü sevgisine izin vermiştir ve sonrasında da ansızın öfke gelmiştir.
Pek çok kez bir âşığın kadını öldürdüğü, boğazını sıktığı gayet iyi bilinen bir gerçektir
ve o bir katil değildi; sorumlusu toplumdur.
Sadece o çok fazlasını göze aldı ve aşkın içine çok fazla daldı.
Çok derine gittiğinde vahşileşirsin çünkü medeniyet yüzeydedir.
Öfke çıkar, sonra da içinde saklı olan ne varsa ortaya çıkar ve ondan sonra da neredeyse delirirsin.
Bu delilikten kaçınmak için çok yüzeysel bir şekilde sevişirsin.
O hiçbir zaman inanılmaz bir olay değildir. Evet, insanlar o tıpkı bir hapşırık gibidir derken haklılar:
Gerginlikleri rahatlatır, üzerinde ağırlaşmakta olan belli enerjilerden seni kurtarır.
Ama aşkın gerçek resmi bu değildir.
Aşk kendini kaybedecek kadar zevkli olmalı;
hapşırık gibi değil, sadece bir rahatlama değil, bir farkındalık, bir özgürleşme olmalı.
Sevgiyi bir özgürleşme, bir sonsuz zevk, bir samadhi olarak bilmediğin sürece, sevgiyi bilmiyorsun demektir.
Ama bu sadece sen sahte değilsen,
her şeyde hakiki olduysan mümkündür;
şayet öfkeye izin verdiysen, kahkahaya izin verdiysen, gözyaşına izin verdiysen,
her şeye izin verdiysen;
eğer hiçbir zaman önleyici bir güç olmadıysan, hiçbir şeyi tutmadıysan,
hiçbir zaman kontrol etmediysen; kontrol etmeden bir hayat yaşadıysan.
Ve unutma, kontrol etmeden derken şehvet düşkünü bir hayat demek istemiyorum.
Kontrol etmeme muhteşem bir öğreti olabilir ama bu disiplin dışarıdan dayatılmaz.
O edinilmiş bir tavır değildir.
Disiplin senin kendi içsel deneyimlerinden gelir.
O, varlığının tüm olasılıklarıyla yüzleşmenden gelir.
O, tüm yönleri deneyimleyerek gelir, tüm boyutları keşfederek gelir.
O, anlayıştan ortaya çıkar.
Öfkenin içinde bulundun ve onda bir şeyi anladın; bu anlayış disiplini getirir.
Bu kontrol değildir. Kontrol çirkindir, disiplin güzeldir.
OSHO
