Gruplarınızı Görmek İçin Üye Girişi Yapın
Değerli dsotlar 1968 yılında polis olduğumda ankakara aktş mahallesinde oturuyordum. tabiki o genç yaşta bir yarılıkta yaşamıştım tren istasyonunda
işte oayrılığın izleri silinmemişti ki bu duygular taz eiken yazdığım şiirmi, değerli yorumlarınıza sunuyorum 20 li yaşlarımın şiirdir
sayfa 1 sıra 22 de bulunmaktadır
-Tren çekilmez azaplar veriyor****
Her gün tren geçerken demirli bahçeden
Acı, acı çığlık atıyor
Her gelip gidişinde seni hatırlatıyor
Seni getirdi sanıyorum
Görürüm umuduyla penceremi açıyorum
Cama abanıyorum
Zifiri duman gözlerime doluyor
gelen biri olmuyor
Tren benimle alay ediyor
Her geçişte çığlık atıyor
Her seferde aldatıyor.
Her gelişte o çığlık kulakları yırtar gibi
Her duruşta o çığlık yüreğime batar gibi
Her kalkışta yine çığlık atıyor
Trenler beni aldatıyor
Gelişinde umutlamdırıyor
Gidişi terk edişini hatırlatıyor.
Ağır, ağır kalkışında
Sallanıyor
Kımıldanıyor
Yarın gelir dercesine. bir umut bırakıyor
Dayanmıyor yüreğim artık diren sesine
Umutlanırıyor bir gün gelir dercesine
Tüketiyor bititriyor alay edercesine
Her gelişinde diriltiyor umutlarımı
Yarın gellir dercesine
Her gidişinde öldürüyor
Alay edercesine
Tren benimle dalgasını geçiyor
Tren çekilmez azaplar veriyor
Sırtımdan geçercesine
Şair Yusuf Değirmenci
