Gruplarınızı Görmek İçin Üye Girişi Yapın
Koku!
O, bir postacıydı
Çantasız, ayaksız, zarfsız…
Tek aracı havaydı
Haberiyse tatsız…
Bir adamın vücuduna sarılıydı
Duyulmuyordu iyiyken rahatı
Soğuk havalarda ona sığınmıştı
Adam soğuklara dayanamadı…
Vücut soğuyunca, koku da onu bıraktı…
Şimdi bağırıyor çevrede,
Çıktığı kadar avazı…
Daha üç gün önce,
Kalabalık caddelerde,
Soğuktan büzülmüş bir halde,
Kolunun uzanacak canı bile yoktu…
Kolu, vücuduna yapışık gibiydi görünüşte,
Kalabalıklara uzatmaya çalışıyordu,
Donuk, buz gibi gözlerle…
Onu görenler,
Hem irkildiler bakışlarından,
Hem uzaklaşıp, hızlanarak geçtiler.
Kaçar gibi, bulaşıcı hastalıktan…
Onun buz gibi donuk gözleri
Delip geçiyordu yürekleri
Vücut dili, doğruyu söylüyordu
Üç gün sonrasının maskesini taşıyordu…
Ölü sevicileriz hepimiz!
Büyük ikramiyeyi tek sayıyla kaçırmış gibi
Burkuldu yüreklerimiz…
Vicdanlarımız hissetti, aynı anda kirliliğini…
Kimimiz, ‘profesyonel’ dedi,
Öyle olmadığını anladığı halde
Kimimiz, yabancılara karşı,
Ülkenin onurunu lekelemekle suçladı
Görev yapmayan zabıtalara kızdı.
Kimi, tek tek kurtaramayız!
‘Toplumsal mücadelesini veriyoruz! ’dedi
Kimi hükümeti suçladı,
Kimi, sadaka vermeye alışık olduğu halde,
Korkudan ona yanaşamadı…
Yüksek sesle kendini aldattı görenler,
Yüzünü çevirdi vicdanı titreyenler…
Yüksekten düşen taşın ivmesi nasıl artarsa,
Yalnızlığın ivmesi de artıyor yoksullaştıkça…
Yalnızlık tetikçi
Vuruyor soğukla, açlıkla…
Dillerde eksik değil insan sevgisi
Hoş bir söz ‘empati’
Kimse kıyamıyor kullanmaya…
Dudaklardaki makyaj gibi…
