Gruplarınızı Görmek İçin Üye Girişi Yapın
1907'de İstanbul'a gelişini gazeteler, 'Şark'ın yalçın dağlarından bir ateşpare-i zekâ İstanbul ufkunda tulû etti.' diye haberleştirmişlerdi.
İngiltere'de başbakan Gladstone'nun 1883'te İngiliz Avam Kamarası'nda 'Kur'ân Müslümanların elinde oldukça onlara hakim olamayız. Ya bu kitabı onların elinden alacağız, ya da Müslümanları ondan soğutacağız! ' sözünü 1899 yılında Van Valisi Tahir Paşa'dan işitince şöyle ahdetmişti: 'Kur'ân'ın söndürülemez bir güneş olduğunu bütün dünyaya ispat edeceğim.'
Bütün hayatı, bu gayeyi gerçekleştirmek için geçecekti. İslâm âleminin ve İslâm'ın maruz kaldığı hücumlar varlığını o derece derinden sarsıyordu ki, 'Bana ızdırap veren, yalnız İslâm'ın maruz kaldığı tehlikelerdir. Âlem-i İslâm'a indirilen darbelerin en evvel kalbime indiğini hissediyorum.' diyecekti. Meşrutiyet yıllarının Osmanlı Devleti sınırları içinde en hareketli kişisiydi. Kâh Rumeli'de konferanslarda, kâh Sirkeci'de hamallar arasında, kâh İttihad-Terakkî'nin ileri gelenleriyle, kâh Saray'la, kâh ulema ve meşayihle bir arada, bir gün Tiflis'te Şeyh San'an tepesinde, bazen Güneydoğu'da aşiretler arasında, Şam'da Emeviye Camii'nde hutbede, Sultan Reşat'la Rumeli gezisinde, bazen de cephedeydi. 5-6 gazetede birden yazıyordu. 31 Mart hadisesinde Sirkeci'den Yeşilköy'e kadar yaya gidip, önüne gelen herkesi isyana katılmaktan alıkoymuştu. Birinci Dünya Savaşı'nda Doğu Anadolu'da milis kumandanı olarak savaştı ve esir düştü. Bir gün geldi ve 'Artık siyaset âleminde kayda değer yapacak bir şey yoktur.' diyerek, bütün himmetini iman ve Kur'ân hizmetine hasretti. Bundan sonra ömrü sürgünlerde, memleket mahkemelerinde ve hapishanelerinde geçecek, bir cani gibi takip edilecek, defalarca zehirlenecek, türlü türlü hakaretlere maruz kalacak, fakat o, bunların hepsine 'Elimde iki can taşıyorum. Tek can taşıyan karşıma çıkmasın! ' diyerek tahammül edecekti. Çünkü, 'Karşımda müthiş bir yangın var. İçinde evlâdım yanıyor, imanım tutuşmuş yanıyor. Gözümde ne Cennet sevdası var, ne Cehennem korkusu. Kur'ân'ımız yeryüzünde cemaatsiz kalırsa Cennet'i de istemem; orası da bana zindan olur. Milletimizin imanını selâmette görürsem, Cehennem'in alevleri içinde yanmaya razıyım. Çünkü vücudum yanarken, gönlüm gül-gülistan olur.' diyordu.
Yolu, bütün insanî lâtifeleri içine alan Sahabe yoluydu; ilim, iman, teslimiyet ve aksiyon yoluydu. Bir yandan yazdırıyor, diğer yandan sabahlara kadar 3 Kur'ân büyüklüğündeki Mecmuatü'l-Ahzab'ı 15 günde bir okuyordu. Allah'ın İrade ve Kudret Sıfatları'ndan gelen ve bizzat Kur'ân'ın baştan sona İlâhî âyetler meşheri olarak takdim buyurduğu yaratılmış Kur'ân kâinatı inceleyen ilimleri aklın nuru, dinî ilimleri kalbin ışığı olarak görüyor; Kur'ân, kâinat ve Peygamber Efendimiz'i (insan-ı kâmil) Allah'ı tanıtan üç küllî muarrif olarak anlatıyordu. 'Sus! Kâinat mescid-i kebirinde Kur'ân kâinatı okuyor! ' diyor, Kur'ân'la kâinatı, kâinatla Kur'ân'ı tefsir ediyordu. Kıyamet'e kadar her seviyede insanın İslâm iman ve düşüncesi adına aklına gelebilecek bütün şüpheleri cevaplandıran, Tefsir, Hadis, Fıkıh gibi İslâmî ilimlere yeni bir temel kazandıran, İslâm adına aksiyonun Sünnet kaynaklı yolunu çizen, kâmil bir zihin ve kalb inşa eden eseri Risale-i Nur, İngiltere'nin Durham Üniversitesi'nden Collin Turner'ın da itirafıyla, Lâ ilâhe illa'llah'ın manâsını bütün boyutlarıyla en iyi ve gerçekten anlatan eser oldu.
Açtığı yolda, yalnız Türkiye'de değil, bütün dünyada milyonlarca insan, Allah'ın izniyle imanını kurtardı ve kurtarıyor; açtığı cereyan, geleceğin dünyasının temellerini inşa ediyor.
Vefatından önce veda ziyaretlerinde İnönü'nün dehşetli muhalefeti karşısında Ankara'ya alınmadı. Buna biraz içerledi. 1909'da Divan-ı Harp'te idamla yargılanırken, 'Ölümüm Nevruzumdur! ' demişti. 1960 Nevruzu'nda Kadir Gecesi Hakk'a yürüdü. 2 ay 3 gün 27 gün sonra ise 27 Mayıs 'bomba'sı patladı.
Çocukluğumuzda Said Nursi Hazretleri'nin adından kuşkuyla söz edilirdi. Bir gün radyoda haberler okunurken onun rahmete kavuştuğu ifade edilince, mahallemizin ak sakallı imamının, yüzünü avuçlarına gömüp hızla uzaklaştığını hatırlıyorum. Bu adam kimdi? Niçin adı tedirginlikle fısıldanıyordu?
Üniversitede okurken gazetelerde sık sık tutuklanan Nurculara dair haberler yer alıyordu. Risale-i Nur öğrencilerinin davalarının görüldüğü mahkeme, okudukları kitapların mahiyetini tespit ettirmek ihtiyacını duymuş, İstanbul Üniversitesi'ne başvurmuştu. Basında yer alan haberlerden aklımda kaldığına göre hazırlanan raporda suç unsuru bulunması bir yana, çağın getirdiği hastalıklardan korunmaları, iyi ahlak sahibi olmaları için gençliğe tavsiye edilmesi gerektiği belirtilmişti. Buna rağmen gazetelerde Nurcuların yakalandıklarına dair haberler eksik olmuyordu.
Birinci ve İkinci Dünya savaşları milyonlarca insanın ölümüne sebep oldu; tarif edilmez acılar yaşandı. Ama bunlardan daha fecisi bu iki savaşta asıl bombalananın metafizik olmasıydı. İnsanoğlu kendini bir boşlukta buldu. İnanılan her şey çatırdadı; yerine hiçbir şey konamadı. Maddeci sanatçılar bile yetişen nesli eleştirmenin ihtiyacını duydular; 'Bir elinde cımbız, bir elinde ayna /Umurunda mı dünya' gibi yakınmaları sık sık dergilerde görüyorduk. Maneviyatsızlığın şahsiyetsizliği, hatta dejenerasyonu davet edeceği açıktı. Azıcık idrak sahipleri yaklaşan felaketin ayak seslerini duyuyorlardı. Batı manevi cihazlanmanın yollarını arıyor, pek çok mütefekkir felaketin gittikçe büyüyeceğini ilan ediyordu.
Biz ise o sırada daha çok Batılılaşmanın hummasını yaşıyor, Avrupalıları feryat ettiren dünyaya koşuyorduk. Bu gidişin felaket olduğunu sezenlerin başında belki de Said Nursi geliyor, yeni neslin imanını kurtarmayı görev biliyordu; tabii nelerle karşılaşacağının da mutlaka farkındaydı. Yanık sesli bülbül, bir milletin imanı uğruna kendisini tank paletlerinin altına attı. Artık onun için hapishaneler, sürgünler dönemi başlamıştı.
İnancın mantıktan üstün olduğunu kim söylemişse, hayatın özünü ifade etmiştir. Kuş uçmaz, kervan geçmez bir beldede gözetim altında bulunan bu bilge, sanki eserleriyle yeniden dirilmeye başlıyor; imanının fişeklediği idealle gece gündüz çalışıyordu. Yüksek ahlak sahibi olduğunu sezdiği için de halk onu benimsedi. Bu çileli insanın mutlak rehberi Resulullah'tı. O, alemlere rahmet olarak geldiği için en dramatik anlarında bile çevresine şefkatle davranıyor, yüreğindeki imanı Allah'ın bütün kullarıyla paylaşmak uğruna çırpınıyordu. Said Nursi de hiç kimseyi hor görmedi; 'Bu, iman davamızın ne işine yarayacak' demedi. Çocukları sıcaklıkla kucakladı; yaşlılara imanlarının ümidini duyurdu.
Yüce idealist, insanı geniş ufuklara çıkaranın yokuşlar olduğunu biliyordu. Gerçek iman sahibi hesap yapmazdı; önüne çıkan engelleri umursamadan yürümeye başladı. Sermayesi Kur'an ve hadislerdi. Yazdıklarına halk heyecanla sarılıyordu. Aydının idrakiyle, halkın heyecanı mezcolunca günışığına aklın alamayacağı nimetler çıkıyordu. Bütün dünyasını bir torbaya doldurup kelepçeli elleriyle o diyardan bu diyara sürgün edilen bu derin bakışlı adamın nefesinde sanki diriltici bir hassa gizliydi. Kader onu adeta aziz milletin ihtiyacına göre hazırlamıştı. Şaşırtıcı zekaya sahip kafası, her kula hayırlar dileyerek çarpan yüreği, bu iki organını besleyen, gücünü semavi değerlerden alan vicdanı vardı.
Böyle zirve insanlar hakkında film yapmak, roman yazmak imkânsız gibidir, zira sevmeyenleri ne yapılsa, ne yazılsa görmezlikten gelirler; sevenleri ise kesinlikle tatmin olmazlar. Mesela 'Çağrı' filmindeki Hz. Hamza bizlere pek cazip gelmemişti; çünkü Hz. Hamza hayallerin alamayacağı vasıflara sahipti; kim oynarsa oynasın onu canlandıramazdı. Fakat o filmi Hıristiyanlarla beraber seyrettim. Gözlerim filmden çok seyircilerin üzerindeydi; çıt çıkmıyor, herkes soluk almadan olayları takip ediyordu. Gala gecesinde de binlerce kişi pürdikkat 'Allah'ın Sadık Kulu'nu seyretti. Her türlü tenkidi göze alarak, Bediüzzaman'ın hayatındaki bir kesiti geniş çevrelere tanıtmak için ciddi bir çaba gösterilmiş. O çileli insanın Barla'ya sürgün edilişini, tecridini, takibat altındaki günlerini anlatıyor. Seyirciler arasında Risale-i Nur öğrencisi olmayan pek çok kimse vardı; dikkat ettim, onların da gözleri nemliydi. Şahsen ben film boyunca o günün atmosferini soluduğumu, çok şey öğrendiğimi rahatça söyleyebilirim. Emeği geçenleri kutluyor, bu işi burada noktalamayıp yeni ürünler vermelerini diliyorum.
