Gruplarınızı Görmek İçin Üye Girişi Yapın
Mevlâna bir gün, 'Yetmiş iki millet sırrını bizden işitir' demişti de, devrin mutaassıplarını, çileden çıkarmıştı. Kadı Siraceddin'e dert yanmışlardı:
— Mevlâna herkesle dost olduğunu söylüyor, yetmiş iki millet dostumdur, diyor. Bu nasıl olur, bu söz küfür değil de nedir?
Kadı Sıraceddin, bu sözün tahkiki için bir adamını Mevlâna'ya gönderiyor. Adam, Mevlâna'ya:
— Sen yetmiş iki milletle dost olduğunu söylüyormuşsun, doğru mu?
— Evet. böyle söyledim.
Ağıza alınamayacak sözlerle hakaret ediyor adam, Mevlâna sabır ve sükûnet içinde dinliyor, sonra:
— Sözleriniz bitti mi? diyor. Adam:
— Evet.
— Ben senin söylediklerinle de beraberim, seninle de dostum. Şaşırıyor gelen adam.. Sonra içinde bir burkulma, pişmanlık duyuyor. büyük insanın dizlerine kapanarak, özür diliyor.
Mevlâna kinsiz, kavgasız, barışık bir dünyayı düşünüyordu, yedi yüz yıl önce..
Bir gün. devrin ileri gelenlerinden Alâmeddin Kaysere sormuşlardı:
— Neden Mevlâna'yi bu kadar çok seviyorsun? Cevabı şu olmuştu:
— Her peygamberi ümmeti, her veliyi müridleri sever, fakat görüyorum ki, Mevlâna'yı herkes seviyor. Ben nasıl olur da sevmem?
