Gruplarınızı Görmek İçin Üye Girişi Yapın
Doğru ya bulutlar ağlamazmış…
Kandırılmışız yıllarca, oysa bulutlar anlamaz, bize üzüldükleri için ağlamazmış…
Aldırmazlarmış yaşadıklarımıza; köşe başında dilenen teyze, babası olmadığı için şeker alamayan çocuk, âşkına kavuşamayan adam ya da evladını kaybeden anne ilgilendirmezmiş onları…
Oysa yağan her yağmuru onlardan bilirdik, çaresizliğimize çare bellerdik. Gözyaşlarıydı taneler, belki döktüğümüz belki dökemediğimiz gözyaşları… Umudumuz, ümidimiz, geleceğimiz, sevgilerimiz ve düşüncelerimizdi onlar… Bir trendi belki, belki de karlı yollardan gelen otobüs, uzaklara gidecek erimizdi, ameliyathanede bıraktığımız, okumaya doyamadığımız mektuplardı, hıçkırığımızdı, hasretimizdi, evet ya hasretimiz yüreğimizi kavuran özlemimizdi… Zaten şarkılar bunlar için söylenmez miydi, ya şiirler… onlar değil miydi sinemizi kucaklayan, alıp bilinmez diyarlara savuran, doğru ya onlardı bulutların ağladığına inandıran.
Hep sevenleri mi üzeceksin be dünya? “Cennete ulaşmak için kalbin burada yanması lazım” derdi validem, bense “acır anacığım derdim”. Düşünün a hiç acımaz mı, kolay mı kalbin yanması, nasıl dayanırız, hem ağlamaz mı kalbimiz, küsmez mi bize, yanmama neden izin verdin demez mi? Demezmiş meğer bilakis yanması lazım gelirmiş durmadan evvel, öyle temiz kalırmış, güzel ile ancak o zaman kucaklaşırmış, gözyaşlarını ancak öyle akıtır, Allah’a öyle yaklaşırmış. Allah’a yaklaşmak, ölüme yaklaşmak değil midir? Hem “yaşamak yavaş yavaş ölmektir” demez mi büyüklerimiz. Bir bebek bile ölümü bekliyor farkında olmadan, oysa daha yürüyecek, ilk defa “anne” diyecek, süt yerine çorba içecek, saçlarını kestirecek, mektebe gidecek, büyüyecek, arkadaşları olacak, bir gün sevecek belki de sevilecek, evlenecek, çocukları olacak, dertlenecek, üzülecek bazen sevinecek ama kurtuluşu yok büyüyecek, mevsimler, seneler geçecek korkarak ya da koşarak tıpkı bebekliğinde olduğu gibi ölüme yürüyecek…
Ne kadar kısa ve ne kadar kısa.
Hep sevenleri üz be dünya; üz ki bulutlarla ağlayalım, üz ki seveceğimiz yerlere hasret kalalım, üz ki sana bağlı kalmayalım, üz ki muhabbeti daim kılalım, üz ki üzülenleri daha iyi anlayalım, üz ki üzülenlerle bir olalım, üz ki yalnızlığı yaşayalım, üz ki sana merhametle bakalım, üz ki toprağın en hoş kokusunu duyalım, üz ki üzülmeye alışalım, üz ki seni sevmekten başka sevgi bilmeyenlere acıyalım.
Umut için… Sevgi için… Vuslat için…
Kimileri güneş toplayacak, güneşe evlat olacak…
Bizim kalbimizi ağlamasa da bulutlar ıslatacak…
Can için… Canân için…
Son nefeste bir şahadet;
Yaradana kavuşmak için…
Bir Aralık / ‘07...
