Gruplarınızı Görmek İçin Üye Girişi Yapın
Yalnızlık insanın kendi denizine girmesi gibidir. Ne kadar derinsen o kadar yalnızlık...
Yalnızlık, n’olur biraz yalnızlık…
Bir besmele...
(Bismillâhirrahmanirrahim)
Ufak bir oda, bir tarafında manzarası nâhoş pencere, öteki tarafta kısa bir dehlize yol olan ahşap kapı ve birbirine uzun süredir bakan renksiz duvarlar. Bu küçük, bu sevimsiz, bu çaresiz alan bir coğrafyadır zihnimde. Saniyeler geçer, dakikalar eser, saatler sürer, günler, haftalar ve aylar ve yıllar biter zaman içinde… Ne zaman sabah oldu, hangi arada daldın kayluleye, kim içti demli çayları ikindi vaktinde, kaç melek seyre daldı evvabin taksiminde, nasıl sustu dünya yatsı yatıya çevrildiğinde?
Susmak mı; hayır! Gönlüm buna çoktandır gebe, konuşmak mı; kat'iyen! Bedenim ilk günden beri bunun azabını çekmekte, kalabalık mı; olmaz! Günahlar ancak o vakit tatlı gelmekte, yalnızlık mı; belki… Mevla (c.c.) en çok o zaman yakın görünmekte.
Ölümden sonra en çok korkulan hâl yalnızlık iken, hayat belki de yalnız olmama uğruna yaşanırken, izdivaçlar bu mânâda şekillenirken, aileler, cemiyetler, mektepler, dostlar yalnız kalmamanın bir uzvu olmuşken, nasıl olurda en kalabalık anlarım en yalnız anlarım olmakta anlam veremiyorum. Sevgiliden ayrılıp kendini içkiye veren bir gafil hangi akla hizmet ederek bunu “yalnızlık” olarak yorumlar bilmiyorum. Ya da sevip karşılık bulamayanlar, parası bittiği için çevresi kaybolanlar yahut kendini çirkin bulduğu için bedenine kızanlar, oturanlar, kalkanlar, ne idiğü belirsiz ağlayanlar, sarp kayalardan atlama fikrine kapılanlar…
...
Yalnızlık; “taksimi Mevla’dan olan mâkam”…
Gerçek yalnızlıktan bir dem nasip eyle Ya Râbb…
Yalnızlığın kimsesizlikten ziyade, sensizlik olduğunu kalbimize işle Ya Râbb…
