Gruplarınızı Görmek İçin Üye Girişi Yapın
Zifiri karanlık çöktü bulandı geceye,
Tutmam mümkün değil çukurların kurtarıcı eline.
Kederlerle dolu gündelik yaşamımı sürüyorum hep,
Öyle hafif hafif kelimeler üflüyorum adeta.
Şu dünyaya yaşam vermeyi elden bıraktım,
Oysa benden başka kimseye korkmamalıydım.
Kolektif bezginliğin hissi kalbime yerleşti,
Bütün gece virane bir aleme beni alıp götürmede.
Korku seline kapıldı duygularım,
Kimi zaman keder, kimi zaman çaresizlik.
Tutunduğum çıplak dalların sökülmüş hali,
Bütün gerçekliklerim senden başka kimseye açıklanmamıştı.
Eserdim ana rüzgârın her türlü sonsuzluğuna,
Kimi zaman kurtulmaktan çekiniyordum, tenimdeki barut gözyaşlarının kaplanıyor olması.
Rüyalarımın çatışıp savaşan bedenim ansızın,
Uykusuzluğun tahammülsüzlüğüyle tarif ediliyordu; hissediliyordu.
Darıl bana; duvarların düşmek üzere,
Kendi korkumu hissetmek, içimdeki yabancıyı kimselere açmak,
En kırık albenimdeki öfke kapışmalarından evvel,
Her nefes alışımda hayatın nefesini duymam.
Her gece seni öperek uyanışlarım,
Bu dünyada kurtulmanın bir yolu olsaydı ne olurdun.
Bu dünyanın gök gürültüleri,
Yüreğime odaklanıp kederin etrafında manevi bir buluşmanın getirdiği etki.
Gözlerimi sonsuz köşelerden sırtladım,
Bir şiirde yok olmak üzereydim, o an.
Dünyayı bildiğim ama kimseyi tanımadığım,
Bir kıtalık soluklarım ve sevdalı tohumlarım gökyüzünde asılmıştı.
Darıl bana; seçilmeyi çoktan reddetmişim,
Kendiminkini kaybedip, kimsenin neresine gömeceğim.
Gizlenmiş kalbimdeki bu selvi kesimi,
Tüm özlemim beni sürgün ederken; dağın özüne vursun.
Her dakika kaskatı kalın sessizlikler içinde,
Bir mekânın duvarları eriyor bekleyişimden.
Karanlığı üzerinde yürüyen anıların sesini,
Yalnızlığın arayışının rüyalardaki bu serüvenini.
Şimdi nihayet bitiriyorum sözlerimi,
Umutsuzluğun karanlığında her şey saklanıyor.
Şu enfes kaderin kör körüne uyumundan,
Kurtulmak, adımlarımı atmak için; darıl bana.
