Gruplarınızı Görmek İçin Üye Girişi Yapın
Kalemimle Sohbet 2
Dolu-dolu olduğumu hissettim yine,
Olgun bir meyva, düşmeye arar bahane,
Dedim birdenbire kendi kendime...
Ve böylece işte aklıma esti;
Kalemimle yeniden sohbet ettim...
Konuş, yaz, söyle kalemim ki;
Seni benden başka dinleyen yok,
Bilirim, beni de senden başka anlayan...
Nasıl ki elimde bir his ırmağı olurdun...?
Hedefimi göbeğinden vururdun...!
Bir zaman coşkuluydum, sende coşkundun...
Benimle hareketli ve benimle suskundun...
Benim ki; kuyu başında sır söylemek,
Gönlümü eylemek...
Ne zaman azmim çoğaldı,
Elimde sen...
Ne zaman sustum, donuklaştım
Ve içime kapandım;
Gözümde sen...
Kimseye bir şey söyleyemediğim zaman oldu;
Dinleyen sen oldun...!
Erdal Sayıl
(SAYFA:3-SIRA:90)
