Gruplarınızı Görmek İçin Üye Girişi Yapın
TUTSAK MEKTUP
Anneciğim sorma nerdeyim ah nerdeyim
Her günün yıllar kadar uzadığı yerdeyim
Gelecek günlerin özlemindeyim
Bekle annem bayramda geleceğim
Çoğu gitti azı kaldı anneciğim
Yeter artık bunca çektiğim
Hasretim, canı küçük kardeşim
Biliyor musunuz, ben ne haldeyim
Anlayamaz anlayamazsınız beni yarenlerim
Dokunsanız neler söyler şu kırık yüreğim
Dayanamıyorum artık anla anneciğim
Duramıyorum sanki artık can vereceğim
Burada zil sesi her şeye hükümran
Seni ne anlayan olur ne de duyan
Kendi kendine çeker hasta olan
Yok mu yok mu beni anlayan
Git sor nereye sorarsan sor
Köşe başlarındaki uzun duvarlar
Tuvalet kapısı, kalorifer üzerindeki imzalar
Kanıtıdır dertlerimin demir kapılar
Hür olup yaşama uyuşun
Hasreti inan umudum
İsteğimi sormuşsun
Kafeste gün dolduran o kuşun
Kanatlarından tut sal anneciğim
14.04.1994 Yatılı okulda etütte şafak34
Nuray ÜLKER
Dünyaya açılan pencerem
Nurlu sabaha açılan karanlık gecem
Gelse bütün alem bütün alem
Cümlemizi Birlik’te görsem
Dünyaya açılan pencereden baksam
Bir ömür hayal değil gerçek yaşasam
Herkesi ama herkesi Birlik’e çağırsam
Birlikte nurlu sabahlara ulaşsam
Çağrım bir an dillere destan olsa
Ufacık pencereden her yeri kaplasa
Hayal ve hasret hiç kalmasa
Sadece,sadece gerçek yaşam olsa
Özgürlük ulaşsa düşüncelere
Sabır yetişse gerçeklere
Hayat verse sabilere
Dünyaya açılan pencere
Eriyorum eriyorum iyceden
Geçmek için o pencereden
Derdimi seviyorum ben
Seni bekliyorum küçük pencerem
Nuray ÜLKER
1993
PES DEME
Hayatın bunca karanlığına deme pes
Aydınlık günlerin beklentisinde herkes
Hasret içinde kaldı nefes nefes
Hareketsizlik kapladı pes doğrusu pes
Ha geldi ha geliyor
Özlem içimizi kemiriyor
Bir sızı bir sızı içimizi deliyor
Aydınlık sancısı bizi delirtiyor
Uyku çok durak yok
Çırpınış yok ümit çok
İçimize koymuş Hak
Ama sabır, yok sabır yok
Aydınlığa çıkmanın yolu
Oturup bekleyişle olmaz
Savunduğun bir doğru
Yaşanılmazsa anlam kazanılmaz
Bu kirli uykulara pes de
Eskilere dön dön yine
Gel bu kadar isyan etme
Bu çilelere pes deme
N’olur sabrı dene
Nuray ÜLKER
1994 yılı
Anneciğim mektubumun kusuruna bakmayın
Sakın beni düşünüp sabahlamayın
Olmazsa eğer başka dert ortağın
Böyle yazılıyor lütfen anlayın
Anneciğim gecelerdir üşüyorum
Rüyamda hey sizi görüyorum
Tatlı bir anında uyanıyorum
Üstümü örtecek kimse yok anlıyorum
Anneciğim günlerdir hastayım
Ateşler içinde sizi sayıklamaktayım
Bir an hayal meyal hatırlamaktayım
Yavrum diye bağrına basacak yok anlamaktayım
Bir tatlı söze teselliye ihtiyacım var
Bir an sanki dile geliyor bu duvarlar
Mutluyum işte o zamanlar
Sonra anlıyorum etrafımı sarmış zehirli yılanlar
Ürküyorum insanlara yok güven
Korkuyorum insanca yok ümit veren
Ağlıyorum dostça yok teselli veren
Ha öldüm ha ölüyorum inana annem
Gayrı ben bu hasrete dayanamam
İnsanlardan korkuyorum inanamam
Evladın ne halde gel gör anam
Artık ben,ben buralarda yaşayamam
13.04.1994.
20:30 Revirde yatarken Nuray ÜLKER
