Gruplarınızı Görmek İçin Üye Girişi Yapın
BİR GARİBİN ŞİİRi
Yalnızım ben sensiz gecelerimde
Günler geçmiyor yaban ellerinde
Beni kurtaracak kimsem yok
Garibim cihanın meçhul yerinde
Başın ağrıdığında bil ki yalnızım
Çoktan beri olur ki ben sensizim
Ayda yılda bir düşün beni
Mecnun olup arayan bir çılgınım ben
Kendi başıma kaldım yalnızlık içinde
Kimseyi göremiyorum gurbet günümde
Dostlarım arkadaşlarım bilmem nerede
Yapa yalnız kalmış bir zavallıyım ben
Çok oldu beni hor görenler
Hayatında günlerini zor görenler
Hali kötüdür sırtında bar görenler
Yükü çok ağır bir hamalım ben
Kaybetmişim ben kendi kendimi
Perişan olduğumu anladım şimdi
Çoktan beri bunu bilmiyor değildim
Elinden bir şey gelmeyen bir güçsüzüm ben
Bir yerdeyim ki sevgiden uzak
Yetişemez sana ellerimi uzatsam
Bu gördüğün şahıs gurbette tutsak
Elleri kolları bağlı bir mahkumum ben
Yalnızlık diye yanarım bir ateş gibi
Bilmeyen yoktur benim dertlerim
Her yanım parlar bir güneş gibi
Güneşte kavrulan bir garibim ben
Biter mi arkadaş dünyanın kahrı
Hiç olmazsa benim sevdiğimi verin
Ayrılık hasretiyle her gün yanarım
Vatanını özleyen yabancıyım ben
Yıllardır seni bırakıp gitmişim
Kendimi kaderime terk etmişim
Şansıma karşı isyan etmişim
Özelliği olmayan bir bahtsızım ben
Sevgi bitince ümitler söner
Gurbette başıma türlü oyunlar döner
Gözlerim ayrılık hasretiyle yanar
Yurduna hasret kalmış bir insanım ben
Gurbet mahallinde gözlerim yaslı
Önüme bakıp da pek göremiyorum
Başım dönüyorken her taraf sisli
Ağaçlara bağlı bir mahpusum ben
Gelip geçiyor hüzünlü günler İzmit,1986
Gözlerim bir boşluğu seyre kalmıştır
Anlayan çok yoktur soranlar
Gurbetten gurbete koşmuş bir üzgünüm ben
İzmit.1986
Abdulvahap Yektir
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
