Gruplarınızı Görmek İçin Üye Girişi Yapın
canım kaedeşim duyarlı yazın için sana minnetarımsana bir olay anlatacağım geçenlerde ufak bir rahatsızlık geçirdim bu rahatsızlığım biraz sinirsel ve fiziksel bi engel taşıyordu bu nedenle doktorlar tarafından araba kullanmamam doğrultusunda uyarıldım bende evimden işyerime yaklaşık bir buçuk saatlik bir yoldur bu belediyie otobüsüyle gidip gelmek zorunda kaldım ve dosyum inan sabah sekiz otuzda öyle geç bir saatte değilbu insanlarda bir bıkkınlak bir usanmışlık bir vurdum duymazlık anlatamam yaşlı kadınlara yer vermeyen gençlerle her gün tartıştım sabah evinden çıkarken ağzına iki lokma atmadan otobüse binen takımelbiseli gayet şık bir bayı ağzının nefesinin çok fena koktuğunu bu yaptığını yanlış olduğunu kibar bi şekilde uyardım olay tartışmaya kadar gitti ve özür diledim dostum artuk şu gerçeğiçok iyi gözlemliyorum biz toplum olarakta bitmişiz küçüğün büyüğe büyüğün küçüğe sevgisinin kalmadığı kendi örf ve analelerinin dışına çıkmış vurdum duymaz bananeciliğin umursamazlığın hakim olduğu bir toplum olma yolundayız ne yapmalıyız ne etmeliyiz bilmiyorum ama çok acil bişiler yapmamız gerektiğini biliyorum gene eskisi gibi yardım sever iyilik sever saygılı gururlu güleryüzlü olmak için ne yapmalıyız ne olur siz yeni kuşak bu işe bi el atın hoşça kalın sevgi ve güleryüzlü kalın
========================================
** YANITLANAN MESAJ ********************
========================================
Gönderen: binasip
Alan: (grup üzerinden) samatyalı ertuğrul
Tarih: 10.08.2006 12:54:00
Konu: [balkan-turkleri..] Mezar taşlarını okuyamayan bir toplum
----------
Mezar taşlarını okuyamayan bir toplum
Kafamı kurcalar durur. Niye böylesine bakımsız, viranedir mezarlıklarımız? Şehirlerin içinde sıkışmış, köylerin, kasabaların kenarında tutulmuş, içlerini otlar bürümüş, nizamdan, planlamadan yoksun, hırsızdan geçilmeyen, alabildiğine kimsesiz ve tekinsiz, adeta bir koyvermişlik...
Osmanlı’dan bu yana Türkiye Cumhuriyeti’nin siyasi tarihini mezarlıklar ve mezar taşları üzerinden incelemek çarpıcı bir açı sunabilir. Üzerlerinde birbirinden özenli hat karakterleriyle ‘Hüvel Baki’ yazılı, başlıklarından kimin hangi yola ya da mesleğe bağlı olduğunun anlaşıldığı, kimi zaman şiirler kimi zamansa ancak ebced hesabıyla çözülebilen şifreli mesajlar barındıran oymalı, kakmalı mezar taşlarından, özensizce aynılaştırılmış mezarlıklar anlayışına ne zaman, nasıl geçiverdik? Türkiye’de bugün tek tek bakıldığında mezarlar sahipli; ama mezarlıklar sahipsizdir. Her aile kendi büyüklerinin, yakınlarının mezarı başında dua eder etmesine de, bir bütün olarak mezarlıkları korumak, güzelleştirmek ve sahiplenmek nedense pek gelmez akla. Kamusal alanı tanımayan ve sahiplenmeyen yanımız burada da gösterir kendini.
İstanbul’da yaşayanlar bilir bu mukayeseyi. Gözünüzün önündedir daima iki dönemin ürünü mezar taşları. Bu açıdan muazzam bir farklılık arz eder şehr-i İstanbul. Başka başka şehirlerde, bilhassa Avrupa başkentlerinde, nizamlı, korunaklı, bakımlı yerlere ayrılmıştır mezarlıklar. Oysa İstanbul’da mezarlar her yerdedir. En beklenmedik noktalarda çıkıverirler karşınıza; çarşıda, pazarda, sokak ortasında, her yerde... Bu şehirde ölülerle canlılar beraber yaşar. Buna rağmen, yaşanan çarpık kentleşmeden mezarlar da nasibini almıştır fazlasıyla. Modernleşirken yitirdiklerimiz arasında, ölüm ve ölülerle kurduğumuz insancıl temas da var.
“Hızlandırılmış Batılılaşma” ile “bir-türlü-Batılılaşamama” arasında zikzaklar çizen toplumsal sergüzeştimizi daha yakından anlayabilmek için daha fazla “mikro tarihçilik” çalışmasına ihtiyacımız var. Seneler boyu resmi tarih çatısı altında insansız, hissiyatsız, kalıplaşmış bir tarih anlayışı dayatıldı hepimize kuşak kuşak. Bilerek ya da bilmeyerek içselleştirdik öğretilenleri. Ve çoğumuz tarih derslerinden nefret ettik. Ne Osmanlı’yı layıkıyla inceleyebildik, ne Bizans’a hakkını verebildik. Bir tarafta Osmanlı dendi mi otomatik olarak “gericilik” anlayan, geçmişi önemsemeyen, yüzü sadece ve sadece geleceğe dönük, taklitçi ve mekanik Batıcı elit kesim, bir tarafta sırf o elit kesime tepkisinden ötürü Osmanlı dendi mi sadece övmeyi bilen, “atalarıma laf söyletmem” diye diye eleştirel düşünceyi baltalayan, varlığı öfkeli bir karşıtlık üzerine kurulu tepkisel-muhafazakar refleks... Al birini vur ötekine. İkisi de benzer şekilde ayıklamacı, ikisi de alabildiğine indirgemeci... Siyaset bilimciler tarafından “Kemalist-İslamcı çatışması” diye adlandırılan paradigmanın bizleri sıkıştırdığı çıkmaz sokak...
Milletçe geçmişle ve ölümle ilişkimiz böylesine yaralı ve arızalı olunca, ardından gelecek adına kurduğumuz her yapı boşlukta asılı kaldı. Bu yüzden işte, başlangıçlarımızda ne yazı, ne kelâm, sadece dipsiz boşluklar var. Dilden ayıkladığımız ve “eski” diye tanımladığımız canım kelimeler, tarihimizde işimize gelmediği için sahiplenmediğimiz safhalar, Batılı imajımızdan kazımaya çalıştığımız “Doğululuğumuz”, kültürel dokumuzdan çıkarmaya çalıştığımız melez desenlerimiz, bunca hor görmemize rağmen gene de bizimle gelen, bizimle kalan kozmopolitlik ve artık okuyamadığımız tarihi mezar taşlarımız... Hepsi atıldıkları çöplüklerde usul usul bekleşmekte ve ayıklanmış hayatlarımızın, ayıklanmış kültürümüzün yutucu boşluğunda bir başlarına salınmaktal...
................
