Gruplarınızı Görmek İçin Üye Girişi Yapın
Ana-Mikayıl Müşviq
Ana dedim, ürə yimdə yanar odlar saçıldı,
Ana dedim, bir ürpə riş hasil oldu canımda.
Ana dedim, qarşımda bir gözə l sə hnə açıldı,
Ana dedim, fə qə t onu görmə z oldum yanımda.
Ana, Ana! .. Bu kə lmə nin vurğunuyam ə zə ldə n,
Onu gözə l anlatamaz düşündüyüm satırlar.
Ana olmaz bizə hə r bir “yavrum” deyə n gözə ldə n,
Çünki onun xilqə tində ayrıca bir füsun var.
Başqa alə m yaşamadım böylə gözal biçimdə ,
Onu kimsə gözə lliyin cilvə sində yaratmış.
Ana, ana... çiçə kli bir fidandır ki, içimdə ,
Ta ə zə ldə n kök salaraq, ürə yimdə boy atmış.
O fidanı bə ’zi vaqıt istiyorum çə kə rə k,
Qoparayım ürə yimdə n, fə qə t onda varlığım.
Sızıldarkə n, sanki bir sə s qopub incə və titrə k,
Bir lisanla söylüyor ki: - Mə nə də ymə yazığım!
Çünki sə ni mə n bə slə dim, mə n böyütdüm, oxşadım,
Söylə diyin sözlə r ki, var beşiyinin üstündə ,
Oxuduğum türkülə rin kölgə sidir, övladım!
Mə nə mə xsus və rə qlə r var hə r kitabda, hə r dində .
Nə doğru söz, yazıqlar ki, görmə mişə m onu mə n,
Diyorlar ki, Müşfiq, xə stə bir tifildin, ananı,
Baban kimi soyuq ə llə r qucağına çə kə rkə n,
Yalnız acı fə ğanların titrə dirdi hə r yanı.
İndi mə nə hə r kes:- Anan, baban varmı? -söylə sə ,
Diyorom ki, - Qapılmadan bir xülyaya, bir hissə -
Olan olmuş, keçə n keçmiş, indi mə ni yaşadan,
Bir müqə ddə s, bir sə mimi, ə mə lim var tapdığım.
İnandığım bir qiblə var, o da hə r gün, hə r zaman,
Yorulmayan qollarımla, düşünə rə k yapdığım.
Bir alə mdir, bir alə m ki, sə maları qıpqızıl,
Yüksə klə ri, alçaqları, fə zaları qıpqızıl.
