Gruplarınızı Görmek İçin Üye Girişi Yapın
İller boyu dilimizde 'menim Azerbaycanım' sözü dolaşıb-durub. Bu gün 'men Azerbaycanınam' demeyin vaxtı çatmayıbmı? !
İnsan üçün dünyaya geldiyi andan beri ve yaşadığı müddetce, iki varlığın xüsusi yeri olmuşdur. Bu iki deyere könül evinde özel sevgi besleyib, onları özüne daha yaxın bilmişdir. İnsan heyatında ebedi olaraq eziz qalan bu iki deyer 'Ana ve Vetendir'. Bizler Ananı dünyaya gelişimizin, var oluşumuzun sebebkarı olduğu, illerce gece -gündüz bütün çetinliklere reğmen böyük sevgiyle qayğımıza qaldıqları üçün-bir sözle bize heyat gücü verdiklerinden dolayı sonsuz sevgiyle sevib, özümüzü onlara ömür boyu borclu hiss ederik. Veten ise ezizdir çünkü varlığımız, menliyimiz ve qürur qaynağımızdır. Bize insani deyer ve ad qazandıran yalnız Vetendir. Ele bu üzden menliyini derk eden her bir insan, öz vetenine candan bağlı olub, onu qoruyub ve yeri geldiyinde bu uğurda canını vermekden çekinmemişdir.
Tarixe, keçmişimize dönüb baxdığımızda bir çox milli savaşlara rast gelirik. Ulu babalarımızın yaratdığı ve yaşatdığı bir çox milli deyerlerimiz qatı düşmenlerimiz terefinden unutdurulmağa çalışılmış, çox zaman bu deyerler milletimize yalnış şekilde çatdırılmışdır. Bu gün bize düşen görev nedir? Biz Veten üçün ne etmeliyik? !
Realist olsaq, Azerbaycanın müasir nesli, xüsusile gencleri özlerini yeterince Vetene, torpağa bağlı hiss etmirler. Azerbaycan- Türk kimliyine mensubiyyet qürurunun yerini, düşmenlerimizin tebliğatı neticesinde bezi menasız, alçaldıcı ve içi boş, yalan “deyer”ler almışdır. Ele bu sebebden de çağdaş genclerimizin bir çoxu (bütün gencler deyil) Veten sevgisi anlayışına yeterince sahib deyil ve ya bu anlayış onlarda heç mövcud deyil...
İllerdir boyunca bize aid olan bir çox deyerlerimizi, haqqımızı, zalımcasına elimizden almışlar. Bu gün Vetenimiz, dilimiz, kimliyimiz, varlığımız yox olmaq tehlükesiyle üz-üze olduğu bir dövrde ne yazıq ki, biz facieni tam olaraq anlamış deyilik. Tarix boyunca bizi ezenlere, haqlarımızı elimizden alanlara, “qardaş “deyib, hemveten deyib, bağrımıza basmışıq! Ne yazıq ki, biz hele de susub oturmuşuq!
Boynumuzdakı böyük rezaleti, ve bize düşen görevi esla önemsemir, görmürük! 'Mene ne ki, men tekbaşına ne ede bilerem ki? ' deyerek özümüzü aldadır, bize düşen görevden vaz keçmeyimize haqq qazandırmağa çalışaraq öz-özümüze teskinlik veririk. Olduğumuz her yerde, Vetenden, Milletden, Azadlıqdan, insani deyerlerden söz düşünce, 'Yaşasın, menim Azerbaycanım! ' deyerek bu yolla borcumuzu “ödemeye” çalışırıq. Xalqımıza edilen haqsızlığı gördükde, Quzeyin yanib kül olmuş qara bextli Qarabağından, Güneyin ana diline hesret 30 milyonu aşqın Azerbaycan Türkünden söz düşende başqa milletlerden ve ölkelerden yardım istemeyi düşünür, “Belke sesime ses veren oldu ve belelikle Vetenime olan borcumu yerine yetirmiş olaram” düşünerek öz vicdanımızı rahatlatmağa çalışırıq.
Elbette, Azerbaycan gerçeklerini dünyaya çatdırmaq çox yaxşıdır, amma atalarımızın bir sözü var: 'Özge ümidine qalan, geceni ac yatar'. Bizden olmayan bir millet, her ne qeder bize haqq verse de, sesimize ses verse de, ancaq bizim yaşadığımız acını, qara günleri, edaletsizliyi nece anlayar, nece hiss ede biler k? ! Bizi bizden başqa tam anlamında kim başa duşe biler ki? ! İller boyu susduq, danışmadıq, heç qarşı gemedik, yeni 'gele bilmedik'. İndi, illerce boğazımızda boğulmuş ahlar, sızlamalar, feryada, feğana dönüb dünyanı sararken, özgelerin yardımına umid besleyerek gün keçirib, gözlerimizin önünde, varlığımızın sessizce, mezlumca yox olmasını bile-bile, gülen insanların rolunumu oynamalıyıq? !
Yox, bu gün Vetenin ne tazahürata, ne de alovlu sözlere ehtiyacı var. Bu gün Veten bizden iş teleb edir. Bu gün Ana Vetenin aslan ürekli evladlara ehtiyacı var. Bu gün Vetene, ulu Dede Qorqud neveleri-Babek, Koroğlu kimi merd oğullar, Tomris kimi igid qızlar lazımdır. Bu gün Vetenin üç rengli müqeddes bayrağını daşıyacaq cesaretli, mubariz genclere ehtiyacı var. Bu gün artıq iş zamanı, emel vaxtıdır ve bunu ancaq Azerbaycanın derdlerını yaxından hiss eden, her gün başqa bir edaletsizliye meruz qalan qeyretlı hemvetenler bacara biler.
Şerefimiz Vetenimize bağlıdır. Bes biz Veten üçün ne etmeliyik? Şerefine qiymet veren her bir insan, öz heysiyyetini, adını qorumaq üçün canını bele feda etmezmi bu yolda? !
Vetenini, torpağını ürekden seven qeyretli Azerbaycanlılar her zaman qürurla 'menim Azerbaycanım' deyerek bir Azerbaycanlı olduqları ile öyünmüşler. Azerbaycanın yerine, göyüne, daşına, torpağına, bulağına, çiçeyine, gülüne mehebbet besleyib özlerininki bilmişler. Vetene olan bu eşq çox qiymetli görünse de, bu gün artıq üreyimiz, dilimiz, irademizle birleşmeli, ve 'men Azerbaycanınam' sözüne bağlanmalıyıq.
Artıq bütün varlığımız, canımız ve qanımızla Azerbaycanımızın xidmetinde olmalıyıq. Veten üçün yaşamalıyıq, savaşmalıyıq, gerekirse yolunda canımızı vermeliyik.
Veten üçün, Millet üçün döyünen ürekler var olsun!
Tanrı Türkü qorusun!
